اگر لوث نباشد از آن كه او را از خانه بدر برده ديه مىگيرند .
و از عمر بن ابى المقدام [1] منقول است كه گفت : من در مسجد الحرام بودم ، و ابو جعفر دوانيقى [2] از خلفاى بنى عباس مشغول طواف بود ، و مردى او را ندا مىكرد كه اى امير اين دو مرد شب به خانهء برادرم آمدند و او را بيرون بردند از خانهء خود ، و بسوى من برنگشت و به خدا سوگند كه نمىدانم چه كردند با او ، دوانيقى گفت : چه كرديد با او ؟ گفتند : اى امير به او سخن گفتيم و باز به خانهء خود برگشت ، با ايشان گفت : كه فردا وقت نماز عصر در همين مكان نزد من بياييد ، چون روز ديگر وقت عصر نزد او حاضر شدند دستش در دست حضرت امام جعفر صادق عليه السلام بود ، به حضرت گفت : ميان ايشان حكم كن ، حضرت فرمود : كه خود ميان ايشان حكم كن ، حضرت را سوگند داد كه ميان ايشان حكم كن ، پس براى آن حضرت جاى نماز از حصيرى گستردند و حضرت بر روى آن نشست ، و دو خصم آمدند و در برابر آن جناب نشستند ، چون ايشان دعوى و جواب دعوى را بنحو روز گذشته عرض كردند ، حضرت به كاتب خليفه خطاب كرد كه اى پسر بنويس : بسم الله الرحمن الرحيم رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : كه هر كه مردى را از خانه بيرون برد ضامن است ، مگر آن كه گواه بگذارند كه او را به خانه برگردانيده است ، اى غلام اين را ببر و گردنش را بزن ، گفت : يا ابن رسول الله من او را نكشتم ، من او را نگاهداشتم و رفيق من كارد بر او زد و او را كشت ، حضرت فرمود : كه اى غلام دست از او بردار و رفيقش را بكش ، رفيق گفت : يا ابن رسول الله من عذابى نكردم او را ، به يك ضرب كشتم ، حضرت برادر مقتول را گفت كه اين را گردن بزن به قصاص برادر خود ، و آن كه او را نگاهداشته بود حكم فرمود : كه به زندان برند تا زنده باشد ، در زندان باشد ، و هر سال پنجاه تازيانه اش بزنند .
مؤلف گويد : كه گويا حضرت در اين واقعه بعلم خود عمل كردند ، چون بعلم امامت مىدانستند كه ايشان او را كشته‌اند ، و به اين تدبير ايشان را به اقرار آوردند ، مانند اكثر قضاياى جد امجد خود حضرت امير المؤمنين صلوات الله عليهما .

[1] تهذيب الاحكام 10 : 221 ح 1 .
[2] عبد اللَّه بن محمد ابو جعفر خليفه عباسى ( 95 - 158 ) ه .

117