يازدهم : طفلى را كه بداية بدهند كه به خانهء خود برده شير بدهد و بعد از آن كه بياورد مادر و اقارب طفل گويند كه طفل ما نيست او را سوگند مىدهند ، و قولش مسموع است ، مگر آن كه معلوم باشد كه غير آن طفل است ، در اين صورت مىبايد ديه آن طفل را بدهد اگر طفل ديگر نياورد كه محتمل باشد كه آن طفل است .
دوازدهم : اگر دايه‌اى در خواب بر روى طفل بگردد و او را هلاك كند ، روايات بسيار وارد شده است كه اگر غرض او از دايه شدن طلب فخر و عزّت بوده است ديه بر مال او است ، و اگر از جهت فقر و تنگ دستى دايه شده است ، ديه بر عاقلهء او است ، و اكثر قدماء به اين روايت عمل كرده‌اند ، و اكثر متأخرين قائل شده‌اند كه ديه مطلقا بر عاقله است ، و اوّل قويتر است .
سيزدهم : در روايتى از حضرت صادق عليه السلام منقول است [1] در باب دزدى كه به خانهء زنى رفت و اسباب خانه را جمع كرد و با زن زنا كرد و فرزند آن زن خواست كه او را دفع كند فرزند را كشت و اسباب را برداشت كه بيرون برد زن دزد را كشت ، حضرت فرمود كه از وارثان دزد ديه پسر را مىگيرند ، و چهار هزار درهم براى آن زن كه به جبر با او زنا كرده از مال دزد بگيرند ، و خون دزد هدر است ، و اكثر قدماء عمل بروايت كرده‌اند ، و متأخران مناقشها در بعضى احكام مذكوره كرده‌اند .
چهاردهم : در روايت ديگر [2] از آن حضرت عليه السلام منقول است در باب زنى كه در شب زفاف يار خود را آورده و در حجلهء خود پنهان كرد ، چون شوهر ارادهء مجامعت كرد ، يار از پرده درآمد و خواست شوهر را بكشد ، شوهر غلبه كرد و او را كشت و زن شوهر را كشت ، حضرت فرمود : كه زن بايد ديه آن يار را بدهد كه او را فريب داده و به آن خانه آورده ، و زن را به قصاص شوهر مىكشند و جمعى از علماء گفته‌اند : كه خون يار هدر است ، و ديه ندارد .
پانزدهم : در حديث صحيح [3] وارد شده است كه در زمان حضرت امير المؤمنين صلوات الله عليه چهار كس با هم شراب خوردند و دو كس مجروح شدند ، و دو كس كشته شدند ، حضرت فرمود : كه ديهء آن دو كس كه كشته شده‌اند بر آن دو

[1] من لا يحضره الفقيه 4 : 121 ح 1 .
[2] من لا يحضره الفقيه 4 : 122 ح 1 .
[3] تهذيب الاحكام 10 : 240 ح 6 .

118