و محتاجِ به ضيافت ، « ابن سبيل » است و جائز است احتساب مصارف او از اين سهم از زكات ، و تمكَّن در بلد مانع نيست و احتياج به ضيافت در سفر شرط است .
و هم چنين اباحهء سفر در مطلق ابن سبيل شرط است ، و بعد از تحقّق توبه استحقاقْ محتمل است .
و نيّت زكات در ضيافت ، مقارن عرفى اكل ، از مالك يا وكيل و مأذون او بايد باشد ؛ و محتمل است كفايت نيّت در ابتداى صدق ضيافت با استمرار حكمى تا آخر ، لكن آن چه صرف مىشود در اكل ، زكات محسوب مىشود .
مقدار استحقاق ابن السبيل و حكم زكات مرجوعه و مقدار استحقاق ابن السبيل ، آن چه كفايت براى وصول به مقصد يا منتهى مكانِ تحقّق انقطاع است كه بعد مىتواند از مال خود به مقصد برسد ؛ و زائدْ اعاده مىشود و در مصرف زكات ، صرف مىشود ، چه از نقود باشد يا از عروض باشد ؛ و اعاده به مالك يا وكيلش يا مأذون او مىشود ؛ و اگر ممكن نشد ، به حاكم تأديه مىشود و به وظيفهء خودش در آن عمل مىكند ؛ و اگر ممكن نشد به عدول مؤمن ؛ و اگر آن هم ممكن نشد خودش صرف در زكات مىنمايد . و احوط با يأس از مالك ، رعايت اذن مالك در تأديهء زكات در ابن السبيل است .
[ بحث دوم ] اوصاف مستحقين زكات اشتراط به ايمان 1 - مستحق زكات بايد « مؤمن » باشد ؛ كافر و غير معتقدِ به عقائد شيعهء اثنى عشريّه ، استحقاق آن را ندارند . مجهول الحال اگر اماره اى بر آن كه منحرف در اعتقادات نيست [ نباشد ] ، استحقاق دارد ؛ و دعواى او اگر مقرون به امارات ظنيّه باشد ، اقربْ قبول آن است .
و در مؤلَّفه و سهم سبيل الله كه غايت مقصوده مصالح اهل ايمان است ، شرط نيست ايمان .

60