آن است .
ج - هجاء مؤمنين حرام است تنقيص مؤمنين به شعر كه آن را « هجاء » مىنامند ؛ و به اين عنوان ممتاز است از ساير محرّمات موجوده در آن ، از اغتياب ، يا بُهتان ، يا ذمّ حاضر به آن چه در او مستور بوده ، يا ايذاء به مجرّد تشبيهات باطله بدون منشأ مطابق واقع با علم مستمعين به استلزام كذب در داعى كه بعضى آنها مصداق فحش است ؛ پس شدّت حرمت ، مخصوص به هجو است . و اگر خالى از شعر بود ، عناوين ديگر در تحريم آن كافى است .
و جواز غيبتِ متجاهر به فسق ، مستلزم جواز هجو نيست به سبب اشتداد امر در هجو ؛ مگر آن كه نهى از منكر موجب غيبت باشد و متوقّف باشد ردع ، بر خصوصيّت قول شعر ، [ كه در اين صورت ] جائز بلكه واجب مىشود .
و مثل هجو است در حكم ، مبالغه در تقبيح امر مؤمن به سبب مبالغه در تزيين كلام نثرى و رعايت فصاحت و بلاغت در آن .
هجو مشرك و غيره و مشرك احترام ندارد ، پس انحاء ذمّ او جائز است ، مگر [ آن كه ] ملاحظهء اهل ايمان مانع از آن باشد . و قذفْ تابع شروط است جواز آن . پس حرام مىشود هجاء در تقيّه ؛ و واجب مىشود در صورت عدم آن با توقّف ردع از كفر بر آن با تجويز تأثير ، و مباح است با عدم تقيّه و عدم توقّف واجب بر آن . و هم چنين مخالفين ايمان به امامت دوازده نور مقدس عليهم السلام ، در صورت جواز و حرمت و وجوب .
ح - غيبت مؤمن حرام است اغتياب مؤمن به « آشكار كردن عيب او كه در او بوده و مستور بوده ، در غيبت او ، چه آن كه به قول باشد يا به دالّ ديگر ، و عيب در فعل باشد كه مستور است يا غير آن ، در خودش باشد يا در متعلَّق به خودش مثل خانه و مركوب او ، به نحوى كه اگر برسد به او محزون

400