س اگر كسى يقين در وضو دارد و شك در حدث ، چه صورت دارد ؟
ج بنا را بر طهارت گذارد [1] .
س اگر كسى يقين ، هم به حدث و هم به وضو دارد ، و شك دارد كه آيا حدث مقدّم است يا وضو ، حكمش چيست ؟
ج بايد وضو بسازد مطلقا [2] .
س اگر كسى بعد از نماز شك مىكند كه آيا وضو داشتم يا نه [ وظيفه اش چيست ؟ ] ج بنا را بر صحّت عمل مىگذارد و لكن از براى نماز بعد ، وضو بسازد .
س هر گاه در اثناى عمل ، شك در طهارت نمود ، چه كند ؟
ج احوط اتمام [3] عمل و استيناف آن است با طهارت جديده ؛ و اقوى كفايت استيناف است .
س هر گاه بعد از وضو ، يقين كرد كه يكى از اجزاى وضو را به عمل نياورده است ، چه بايد بكند ؟
ج اگر موالات بر هم نخورده ، آن جزء و ما بعد آن را به عمل مىآورد [ و ] وضو صحيح است ؛ و هر گاه موالات معتبره بهم خورده ، وضو را از سر مىگيرد .

[1] در صورتى كه شك در حدث ، ناشى از خروج رطوبت مشتبههء به بول قبل از استبرا كه محكوم به بوليّت است نباشد .
[2] اگر چه تاريخ يكى از آنها معلوم باشد على الاحوط ؛ و امّا اگر يقين به طهارت رافعه و حدثِ ناقض داشته باشد ؛ پس اگر سابق بر دو ، تاريخ حدث بوده ، بنا بر تأخّر حدثِ آن مىگذارد ؛ و اگر طهارت باشد بنا بر تأخّر طهارت مىگذارد و در هر دو صورت ، عمل به يقين است .
[3] اين احتياط ترك نشود ، يعنى احتياط ، بر حسب تكليف احتمالى است ؛ و اقوائيّت ، به حسب فراغ ذمّه با استينافِ فقط است .

116