ج بايد در اين حال ، ديگرى را مُعين بگيرد . و معتبر در خشكيدن اعضا در اين حال ، وضو گيرنده است ، نه وضو دهنده . و احوط در اين حال ، نيّت نمودن هر دو [1] است ؛ هر چند ظاهر ، كفايت نمودن نيّت وضو گيرنده است ، اگر به قسمى باشد كه فعل وضو را نسبت به او توان داد عرفاً و وضو دهنده به منزلهء آلت [2] باشد .
مطلق بودن آب وضو پنجم : « مطلق بودن » آب وضو است [3] ، خواه آب شور باشد يا شيرين ، آب دريا باشد يا نه ، آب برف باشد يا نه .
س هر گاه چيزى در ميان آب بريزد ، مثل نمك يا گلاب يا مانند اينها ، وضو در اين حال مىتوان گرفت يا نه ؟
ج هر گاه از اسم اطلاق بيرون نرود ، مضرّ [4] نيست .

[1] يعنى در صورت تمكّنِ غير ، از نيّت .
[2] بلكه اگر چه غير ، آلت نباشد و مستقلّ در غير نيّت باشد ، نيّت مكلَّف كه سبب است ، كافى است على الاظهر . و واضح است كه با امكان ، مسح را نائب با دست منوب عنه انجام مىدهد ؛ و اگر ممكن نشد ، نائب با رطوبت باطن كف دستِ منوبٌ عنه انجام مىدهد با مباشرت دست نائب ؛ و در اين صورت ، احتياط به ضمّ تيمّم ، ترك نشود در صورتى كه مشتمل بر اين محذور نباشد ، يا اين كه تيمّم ، محذورش كمتر باشد . و تبعيض در مباشرت ، با امكان ، واجب است .
[3] و اين از شرايط واقعيّه است ، يعنى فقدانش مضرّ به صحّت وضو است در حال جهل و فراموشى و غفلت ، مانند شرطيّت طهارتِ آب وضو ، و لازم است اطلاق در اوّل زمان تحقّقِ شستنِ واجب با رعايت مسح به غير مضاف .
[4] يعنى هم چنان كه صدق آب با آن ضميمه مىنمايد ، صدق آب بدون ذكر ضميمه هم مىنمايد ، و اگر فعلًا مضاف است و ممكن است تصفيهء آن ، واجب است اگر چه به تأخيرِ وقت وضو باشد على الاحوط .

103