إسم الكتاب : جامع الشتات ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 451)

نيست . و اما قضا ، پس در او تكرارى نيست بالاتفاق . و مشهور در مقدار اطعام يك مد است و مد ، تخمينا يك چهار يك تبريزى به سنگ هشت عباسى ( 1 ) چيزى كم مىشود و بهتر آن است كه بيشتر بدهد كه مساوى اخراجات پختن آن هم باشد و بهتر آن است كه نان خورشى هم داشته باشد و بهتر آن است كه نان گندم يا گوشت باشد و اقوى آن است كه در كفاره رمضان مخير است ميان اين سه امر و اختيار اطعام موقوف به عجز از آن دو امر نيست و تا مقدور شود بايد به شصت مسكين بدهد و با تعذر به كمتر مىتوان داد ، مثل آنكه ده نفر را شش مرتبه اطعام كند يا يك نفر را شصت مرتبه . و واجب النفقه شخص غنى ، هم نباشد .
< / السؤال = 4388 > < / السؤال = 4386 > < / السؤال = 4372 > < السؤال = 4434 > < السؤال = 4461 > 409 - سؤال : زنى در سن شصت سال است و دايم در ضعف است و روزه به او آزار مىرساند و اغلب اوقات ، كاهگل ( 2 ) در دماغ بايد نگاه داشت ، حكم روزه او از چه چيز است ؟
جواب : هرگاه ضعف از پيرى نيست و از علت و مرض است و عاجز باشد از روزه يا مستلزم عسر و مشقت عظيم ، باشد افطار كند و بر او قضا واجب است ، هر گاه تواند و كفاره لازم نيست وهرگاه عجز و مشقت از راه پيرى باشد پس جايز است افطار و در عوض هر روز تصدق مىكند به مدى از طعام كه مساوى يك چهار يك تبريزى است ، و اما هرگاه ممكن نباشد از براى او روزه داشتن هر چند با مشقت و عسر باشد ، پس مشهور اين است كه كفاره واجب نيست و كفاره در صورت امكان است با مشقت و احوط در اينجا نيز دادن كفاره است . و اما قضاى روزه ، پس هرگاه باز علت پيرى همراه است سقوط قضا معلوم است و اگر از باب اتفاق و خرق عادت قادر شود بر قضا ، يا آنكه در تابستان نمىتوانست ، در زمستان مىتواند مثلا . پس دور نيست كه قضا واجب باشد و لكن در اين صورت حكم به وجوب كفاره مشكل است و احوط اين است كه بدهد ،

1 : در ذيل مسألة 333 توضيحى داده شد . 2 : هر گاه كسى بى حال يا دچار بىهوشى و اغماء مىگرديد فورا مقدارى كاهگل جلو بينى او مىگرفتند تا به حال بيايد .

275