استاد خود نقل كرده تقويت اين قول را و خود هم گفته كه باكى نيست به اين قول و گفته است كه روايات محمول بر غالب است كه عمدا كسى ترك نماز نمىكند . و نمازهايى كه بر غير وجه صحيح كرده به سبب مسامحه در تحصيل مسئله ، آنها را هم حمل بر عمد كرده ، و بنابراين ، اين را از افراد نادره شمردن غريب است . خصوصا به ملاحظه حال اغلب عوام الناس ، بلى مىتوان گفت كه متبادر از لفظ صلوة و صيام متروكه كه در احاديث وارد شده ، اين است كه نمازهاى ديگر او بر وجه صحيح واقع شده و آن فوتى كه حاصل شده از راه نكردن نماز و روزه است نه از راه بطلان نماز و روزه .
و ابن ادريس و يحيى بن سعيد قايل شده‌اند ( چنان كه در ذكرى نقل كرده ) به اينكه قضا مىكنند از ميتى روزه را كه در آن تفريط كرده باشد و نمازى را كه در حال مرض موت فوت شده باشد ، نه غير آن ، و از ابن جنيد نقل كرده كه مريض هرگاه واجب شود بر او نمازى ، پس تأخير كند از وقت خود تا بميرد ، قضا كند او را ، ولى او ، چنان كه قضا مىكند حجة الاسلام را و روزه را به بدن خود ، يعنى خود ولى بكند و اگر در عوض اين مدى تصدق كند عوض هر دو ركعتى ، مجزى است از او ، پس اگر نتواند در عوض چهار ركعت مدى بدهد و اگر نتواند مدى در عوض نماز هر روز بدهد ، و مدى در عوض نماز شب و در ذكرى گفته بعد از نقل اين قول ، كه همچنين گفته است سيد مرتضى ( ره ) .
و بعد از آن از ابن زهره نقل كرده اينكه هرگاه كسى بميرد و بر او نمازى باشد واجب است بر ولى او قضا . و بعد از آن حكايت اجزاى تصدق را ذكر كرده ، چنان كه از ايشان نقل كرده . و بعد از آن ، ابن زهره گفته " وذلك بدليل الاجماع و طريقة الاحتياط " اين اقوالى است كه شهيد در ذكرى در مبحث قضاى نماز ذكر كرده .
و حاصل اين اقوال را در دروس به اين عبارت نقل كرده : ويجب ان يقضى الولى جميع مافات من الميت و خير ابن الجنيد بينه و بين الصدقة المذكورة انفا و به قال المرتضى وابن زهره وقال ابن ادريس وسبطه لا يقضى الا مافاته في مرض موته و قال المحقق يقضى مافاته لعذر كمرض او سفر او حيض بالنسبة الى الصوم لا ما تركه عمدا .
و ظاهر آراى او در دروس متغير شده و اين ، اقوالى است كه در كتاب صلوة در مسئله

244