إسم الكتاب : جامع الشتات ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 451)

جواب : هر روزه كه معين است مثل ماه مبارك رمضان و نذر معين ، افطار آن حرام و موجب قضا و كفاره است و اما غير معين مثل روزه كفاره و نذر غير معين ، جايز است افطار آن مطلقا ، يعنى هر چند بعد از زوال باشد ، و اما قضاى رمضان پس جايز است افطار آن قبل از زوال ، مگر با ضيق وقت يا ظن موت كه جايز نيست افطار و كفاره بر افطار لازم نيست و ظاهر اين است كه روزه استيجار نيز چنين باشد . و اما بعد از زوال ، پس جايز نيست افطار بدون عذر و موجب كفاره مىشود واظهر اين است كه اطعام ده مسكين است و اگر عاجز باشد سه روز متوالى روزه بگيرد و دليلى بر الحاق روزه استيجار ( به جهت قضاى ماه رمضان ) به آن ، نيست هر چند احوط ، الحاق است .
< / السؤال = 4539 > < / السؤال = 4538 > < / السؤال = 4537 > < / السؤال = 4479 > < / السؤال = 4352 > < / السؤال = 4351 > < السؤال = 4448 > 392 - سؤال : هرگاه كسى از خانه يا دار اقامه ، سفر كند و بيرون رود و به حد ترخص نرسيده افطار كند با جهل به عدم جواز ، آيا بر او كفاره واجب است يا نه ؟
جواب : بدان كه تناول مفطر از روى جهالت چند احتمال دارد : يكى آن است كه تناول مىكند مفطر را ، در حالى كه معتقد اين است كه صائم است ، و ليكن جاهل است به اينكه آن شئى مفطر است يا نه و هر چند در رد پاى نظر ، بر اين ، هم دو احتمال است ، يكى آنكه با اعتقاد صائم بودن در نفس الامر هم صائم است و دوم اينكه در نفس الامر صائم نيست . و ليكن به نظر دقيق بطلان احتمال اول ظاهر مىشود ، چون ماهيت صوم عبارت است از قصد به امساك و كف نفس از امور معينه و در صورت جهل به مفطر بودن آن مفطر .
پس قصد كف نفس از آن نكرده ، پس صوم نفس الامرى متحقق نشده ، بلكه همان در اعتقاد خود صائم است .
دوم اينكه تناول مىكند مفطر را در حالى كه معتقد اين است كه غير صائم است و جاهل است به اينكه صائم است ، مثال اول اينكه روزه‌دار جماع مىكند با جهل به اينكه جماع مفطر است ، و مثال دوم اينكه سهوا آب مىخورد و مىداند كه آب مفطر است و نمىداند كه تناول آن سهوا مبطل نيست و به اعتقاد اين كه غير صائم است باز آب مىخورد يا نان يا چيز ديگر و حال اينكه در نفس الامر صائم است ، و اما نمىداند كه صائم است . و آن دو احتمال سابق در اينجا هم جارى است و حق آن است كه گفتيم .

225