قبيله ، مثل فقرا وفقها و علما و در صورت ثبوت حكمى از براى مصلت عامه ، آحاد اشخاص را بالخصوص حقى نيست كه مزاحم ديگرى تواند شد . پس هرگاه كسى خواهد كه چيزى كه وقف فقرا باشد به بعضى فقرا بدهد ، دون بعضى ، ساير فقرا نمىتوانند مدعى شوند كه اين اشخاص فقير نيستند و حق از براى آنها ثابت نيست ، بلكه از براى آن جهت عامه است .
بلى هرگاه مديون مثلا مدعى فقر و اعسار باشد به مجرد ادعا ، سخن او را نمىشنويم ، بلكه محتاج مىشود به يمين ، بلكه هرگاه اصل مالى از براى او بوده و مدعى زوال آن شود يا اصل دعوى مال باشد ، مثل قيمت اسبى كه از او مىخواهد يا مالى كه به او قرض داده كه اصل بقاى آن اعيان است ، در تلف آن محتاج مىشويم به بينه و همچنين هرگاه زوجه ادعاى نفقه كند و زوج ، ادعاى اعسار .
پس سادات هم مثل فقرايند در اينكه از باب جهت و مصلحت عامه مىباشند و در آنها ملحوظ نيست نوع خاصى از استحقاق ، پس نه بر ساير سادات و فقرا ، مىرسد كه مدعى فقير خواص يا سيد خاص شوند و نه صاحب مال و ولى اوقاف را ، غايت امر اين است كه توانند به اين اشخاص معينه ندهند و به ديگران بدهند ، بلكه مىتوانيم گفت كه گاه هست كه واجب مىشود كه به همين شخص بدهند ، مثلا هرگاه كسى نذر كرده است كه در روز جمعه معين ، درهمى به سيد بدهد يا به فقيرى و در آن روز يافت نشود ، الا همين شخص كه شاهدى بر فقر و سيادت او نيست ، الا ادعاى خودش ، پس بنا بر اينكه قول مسلم محمول بر صحت شد ، معنى آن اين است كه راست مىگويد و سيد است ، يا فقير است . پس واجب است كه به او بدهند ، خصوصا در وقتى كه آن سيد ، اينكه شايع باشد در ميان مردم كه او را سيد مىگويند ، اما مىدانيم كه سبب همين است كه مرد غريبى آمده است به ولايتى و گفته است من سيدم و عوام الناس هم او را سيد خطاب كردند و الحال مستفيض شده لقب او به سيد فلان و همچنين اولاد آن شخص ، آيا به مجرد همين ، خمس به او مىتوان داد و زكات غير سادات بر او حرام است يا نه ؟

214