ديوار اتاق كه معمولًا دست تر به آنها زده نمىشود نجس باشد و بدن يا لباس ديگران با رسيدنِ به آن نجس شود ، لازم نيست به آنها گفته شود . شرط سوم : آن كه در معرض آن باشد كه نجاست به چيزهاى خوردنى و آشاميدنى سرايت كند . شرط چهارم : آن كه احتمال بدهد ميهمانها به گفتهء او ترتيب اثر مىدهند .
< صفحة فارغة > [ مسأله 145 اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است ] < / صفحة فارغة > مسأله 145 اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است ، بايد ( 1 ) به مهمانها بگويد ، اما اگر يكى از مهمانها بفهمد ، لازم نيست به ديگران خبر دهد ( 2 ) ، ولى چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه مىداند كه به واسطهء نگفتن ( 3 ) ، خود او ( 4 ) هم نجس مىشود بايد بعد از غذا به آنان بگويد ( 5 ) . ( 1 ) سيستانى : با شرط دوّمى كه گذشت . . مكارم : بنا بر احتياط بايد . . ( 2 ) اراكى ، فاضل : بقيه مسأله ذكر نشده .
مكارم : فقط خودش بايد اجتناب كند مگر اين كه با او معاشرت داشته باشند كه براى جلوگيرى از آلودگى خودش ، مىتواند بعد از غذا خوردن به آنها بگويد تا دست و دهان خود را آب بكشند . ( 3 ) خوئى ، گلپايگانى ، تبريزى ، صافى : چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه ممكن است به واسطهء نجس بودن آنان . . ( 4 ) بهجت : لوازم خود او . . ( 5 ) صافى : يا بعد از غذا به آنان بگويد يا خودش به وظيفهء شخصى خود عمل كند .
سيستانى : چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه به واسطهء نجس بودن آنان خود از جهت ابتلاى به نجاست ، مبتلا به مخالفت حكم الزامى مىشود بايد به آنان بگويد .
زنجانى : چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه بداند بواسطه نجس بودن آنان لوازم منزل او نجس مىشود و از نجاست آن به گونه‌اى غفلت كرده كه باعث مثلًا خوردن چيز نجس مىگردد يا سبب مىگردد كه در لباس يا بدن نجس نماز خوانده و ديگر در وقت ، نمازش را با لباس يا بدنِ پاك نخواهد خواند ، لازم است بعد از غذا به آنان بگويد .
< صفحة فارغة > [ مسأله 146 اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود ] < / صفحة فارغة > مسأله 146 اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود ( 1 ) اگر بداند كه صاحبش آن چيز را در خوردن و آشاميدن استعمال مىكند ، واجب است به او بگويد ( 2 ) . ( 1 ) سيستانى : بايد صاحبش را از نجس شدن آن به دو شرطى كه در مسأله [ 142 ] گذشت آگاه كند . [ پايان مسأله ] فاضل : يا بخواهد آن چيز نجس را عاريه بدهد . . ( 2 ) اراكى : چنانچه صاحبش آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى است استعمال مىكند مانند لباس كه با آن نماز مىخواند ، واجب است نجس شدن آن را به او بگويد بلكه اگر در كارى هم كه شرط آن پاكى است ، استعمال نمىكند بنا بر احتياط واجب ، بايد نجس شدن آن را به او خبر دهد .
گلپايگانى ، صافى : چنانچه صاحبش آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى و طهارت واقعى است استعمال مىكند مثل وضو و غسل ، احتياط واجب آن است كه نجس شدن آن را به او بگويد و اگر در كارى كه شرط آن طهارت ظاهرى است استعمال مىكند مثل لباس نمازگزار ، گفتن به او واجب نيست اگر چه مطابق با احتياط است .

97