را باطل مىكند انجام دهد ، مثلا غذاى حرامى بخورد ، يك كفاره كافيست .
( مسأله 1680 ) اگر روزه‌دار آروغ بزند و چيزى در دهانش بيايد ، چنانچه عمدا آن را فرو ببرد ، روزه‌اش باطل است ، و بايد قضاى آن را بگيرد ، و كفاره هم بر او واجب مىشود ، و اگر خوردن آن چيز حرام باشد ، مثلا موقع آروغ زدن ، خون به دهان او بيايد و عمدا آن را فرو برد بايد قضاى آن روزه را بگيرد و بنابر احتياط واجب كفاره جمع هم بر او واجب مىشود .
( مسأله 1681 ) اگر نذر كند كه روز معينى را روزه بگيرد ، چنانچه در آن روز عمدا روزه خود را باطل كند ، بايد كفاره بدهد و كفاره آن به نحوى است كه در مسأله " 1669 " ذكر شد .
( مسأله 1682 ) اگر روزه‌دار بگفته كسى كه مىگويد مغرب شد و اعتماد بگفته او نيست افطار كند و بعد بفهمد مغرب نبوده است يا شك كند كه مغرب بوده است يا نه قضا و كفاره بر او واجب مىشود .
( مسأله 1683 ) كسى كه عمدا روزه خود را باطل كرده ، اگر بعد از ظهر مسافرت كند ، يا پيش از ظهر براى فرار از كفاره سفر نمايد ، كفاره از او ساقط نمىشود ، بلكه اگر قبل از ظهر مسافرتى براى او پيش آمد كند نيز كفاره بر او واجب است .
( مسأله 1684 ) اگر عمدا روزه خود را باطل كند ، و بعد عذرى مانند حيض يا نفاس يا مرض براى او پيدا شود ، احتياط واجب اين است كه كفاره را بدهد .
و بعيد نيست كه در اين صورت كفاره واجب نباشد .
( مسأله 1685 ) اگر يقين كند كه روز أول ماه رمضان است و عمدا روزه خود را باطل كند ، بعد معلوم شود كه آخر شعبان بوده كفاره بر او واجب نيست .
( مسأله 1686 ) اگر انسان شك كند كه آخر رمضان است يا اول شوال و عمدا روزه خود را باطل كند ، بعد معلوم شود اول شوال بوده كفاره بر او واجب نيست .

292