نمىتواند چيزى از او بگيرد ، و بايد از مال خودش زكات را به مستحق بدهد .
( مسأله 1945 ) كسى كه بدهكار است و نمىتواند بدهى خود را بدهد اگر چه مخارج سال خود را داشته باشد ، مىتواند براى دادن قرض خود زكات بگيرد ، ولى بايد مالى را كه قرض كرده در معصيت خرج نكرده باشد .
( مسأله 1946 ) اگر به كسى كه بدهكار است و نمىتواند بدهى خود را بدهد زكات بدهد ، بعد بفهمد قرض را در معصيت مصرف كرده ، چنانچه آن بدهكار فقير باشد ، مىتواند آنچه را كه به او داده بابت زكات حساب كند .
( مسأله 1947 ) كسى كه بدهكار است و نمىتواند بدهى خود را بدهد اگر چه فقير نباشد انسان مىتواند طلبى را كه از او دارد ، بابت زكات حساب كند .
( مسأله 1948 ) مسافرى كه خرجى او تمام شده ، يا مركبش از كار افتاده ، چنانچه سفر او سفر معصيت نباشد و نتواند با قرض كردن يا فروختن چيزى خود را به مقصد برساند ، اگر چه در وطن خود فقير نباشد ، مىتواند زكات بگيرد . ولى اگر بتواند در جاى ديگر با قرض كردن يا فروختن چيزى مخارج سفر خود را فراهم كند فقط به مقدارى كه به آنجا برسد ، مىتواند زكات بگيرد .
( مسأله 1949 ) مسافرى كه در سفر درمانده شده و زكات گرفته بعد از آن كه به وطنش رسيد ، اگر چيزى از زكات زياد آمده باشد ، بايد آن را به حاكم شرع بدهد و بگويد آن چيز زكات است .
شرائط كسانى كه مستحق زكاتند ( مسأله 1950 ) كسى كه زكات مىگيرد بايد شيعه دوازده امامى باشد و اگر انسان كسى را شيعه بداند و به او زكات بدهد ، بعد معلوم شود شيعه نبوده بايد دوباره زكات بدهد .
( مسأله 1951 ) اگر طفل يا ديوانه‌اى از شيعه فقير باشد ، انسان مىتواند بولى او زكات بدهد . به قصد اين كه آنچه را مىدهد ملك طفل يا ديوانه باشد .
( مسأله 1952 ) اگر بولى طفل و ديوانه دسترسى ندارد ، مىتواند خودش يا بوسيله يك نفر أمين زكات را به مصرف طفل يا ديوانه برساند ، و بايد موقعى كه زكات

338