اسب مرا پيدا كند اين گندم را به او مى دهم ) لازم نيست بگويد آن گندم مال كجاست و قيمت آن چيست ، و همچنين اگر مال را معين نكند ، مثلا بگويد : ( كسى كه اسب مرا پيدا كند ده من گندم به او مى دهم ) جعاله صحيح است ، ولى احتياط مؤكد آن است كه خصوصيات آن را كاملا معين نمايد .
مسأله 2250 - اگر جاعل مزد معينى براى كار قرار ندهد ، مثلا بگويد : ( هر كس بچهء مرا پيدا كند پولى به او مى دهم ) و مقدار آن را معين نكند ، چنانچه كسى آن عمل را انجام دهد ، بايد مزد او را به مقدارى كه كار او در نظر مردم ارزش دارد بدهد .
مسأله 2251 - اگر عامل پيش از قرارداد كار را انجام داده باشد ، يا بعد از قرارداد به قصد اين كه پول نگيرد انجام دهد ، حق مزد گرفتن ندارد .
مسأله 2252 - پيش از آن كه عامل شروع به كار كند ، جاعل مى تواند از قرار خود برگردد .
مسأله 2253 - بعد از آن كه عامل شروع به كار كرد ، اگر جاعل بخواهد از قرار خود برگردد اشكال دارد .
مسأله 2254 - عامل مى تواند عمل را ناتمام بگذارد ، ولى اگر تمام نكردن عمل موجب ضرر جاعل شود ، بايد آن را تمام نمايد ، مثلا اگر كسى بگويد : ( هر كس چشم مرا عمل كند فلان مقدار به او مى دهم ) و جراح شروع به عمل كند ، چنانچه طورى باشد كه اگر عمل را تمام نكند چشم معيوب مى شود ، بايد آن را تمام نمايد ، و در صورتى كه ناتمام بگذارد حقى بر جاعل ندارد ، و ضامن عيب و ضرر هم مى باشد .
مسأله 2255 - اگر عامل كار را ناتمام بگذارد ، چنانچه آن كار مثل پيدا كردن اسب است كه تا تمام نشود براى جاعل فايده ندارد ، عامل نمى تواند چيزى مطالبه كند ، و همچنين است اگر جاعل مزد را براى تمام كردن عمل قرار بگذارد ، مثلا بگويد : ( هر كس لباس مرا بدوزد ده تومان به او مى دهم ) ولى اگر مقصودش اين باشد كه هر مقدار از عمل كه انجام گيرد براى آن مقدار مزد بدهد ، جاعل بايد مزد مقدارى را كه انجام شده به عامل بدهد ، اگر چه احتياط اين است كه به طور مصالحه يكديگر را راضى نمايند .

617