اخبارى را در خوارق عادات نقل مى كنند كه شرح آنها طولانى است و من دو قصه كه قريب به عهد زمان خودم اتفاق افتاده و جماعتى از ثقات اخوانم نقل كرده اند ذكر مى كنم :
1 - در شهر حله بين فرات و دجله مردى به نام اسماعيل بن حسن بود كه بر ران چپ او جراحتى به مقدار قبضهء انسانى بيرون آمد ، كه اطباى حله و بغداد او را ديدند و گفتند علاج و چاره ندارد ، پس به سامرا رفت ، و دو امام على الهادى و حسن عسكرى ( عليهما السلام ) را زيارت كرد ، و به سرداب رفت ، و دعا وتضرع به درگاه خدا ، و استغاثه به امام مهدى كرد ، پس به دجله رفت و غسل كرد ، و جامهء خود را پوشيد ، ديد چهار اسب سوار از دروازه ء شهر بيرون آمدند ، يكى پير مردى بود نيزه به دست ، و جوان ديگرى كه بر او قباى رنگين بود ، و پير مرد طرف راست راه ، و دو جوان طرف چپ راه ، و جوانى كه با قباى رنگين بود بر راه بود .
صاحب قباى رنگين گفت : تو فردا روانهء اهلت مى شوى ؟ گفت : بلى ، گفت :
جلو بيا ، تا ببينم درد تو چيست ؟ پس جلو رفت و جوان آن زخم و جراحت را به دستش فشرد و بر زين سوار شد ، پير مرد گفت : رستگار شدى اى اسماعيل ، اين امام بود .
آنها روانه شدند و اسماعيل هم با آنها مى رفت ، امام فرمود : برگرد .
اسماعيل گفت : هرگز از تو جدا نخواهم شد . امام فرمود : مصلحت در برگشتن تو است . باز گفت : از تو هرگز جدا نمى شوم . پير مرد گفت : اسماعيل حيا نمى كنى ؟ امام دو مرتبه به تو فرمود برگرد ، مخالفت مى كنى ؟
ايستاد و امام چند قدم جلو رفت ، بعد به جانب او التفات كرد ، و فرمود : اى اسماعيل ، وقتى به بغداد رسيدى ، ابوجعفر - يعنى خليفه مستنصر بالله - تو را طلب مى كند ، وقتى نزد او رفتى و چيزى به تو داد ، عطاى او را نگير ، و بگو به فرزند ما رضا نامه اى به على بن عوض بنويسد ، من به او مى رسانم كه آنچه مى خواهى به تو عطا كند .
بعد با اصحابش به راه افتاد ، و اسماعيل ايستاده نظاره گر آنان بود تا غايب

163