أنبأه فصل بيانه ، واستودعه سره ، وانتدبه لعظيم أمره ، وأنبأه فضل بيان علمه ، ونصبه علما لخلقه ، وجعله حجة على أهل عالمه ، وضياء لأهل دينه ، والقيم على عباده ، رضي الله به إماما لهم . . . " ( 1 ) .

1 . اصول كافى ، جلد 1 ، صفحهء 203 ، كتاب الحجة باب نادر جامع في فضل الامام وصفاته حديث 2 ( همانا خداوند عز و جل به وسيلهء پيشوايان هدايت از اهل بيت پيغمبر ما دينش را واضح و راهش را روشن كرد ، و باطن چشمه هاى علمش را به وسيلهء آنان گشود ، پس هر كس از امت محمد ( صلى الله عليه وآله و سلم ) حق واجب امامش را بشناسد طعم حلاوت ايمانش را بيابد ، و فضل خرمى اسلامش را بداند ، زيرا خداوند تبارك و تعالى امام را نشانه اى بر خلقش نصب كرده ، و او را حجت بر اهل فيوضات و جهانش قرار داده ، و تاج وقار را بر او پوشانده ، و او را به نور جبار پوشانده است . او به سببى به سوى آسمان كشيده مى شود ، فيوضاتش از او منقطع نمى شود ، و آنچه نزد خداست جز به جهت اسباب او به دست نمى آيد ، و خداوند اعمال بندگانش را جز به معرفت او قبول نمى كند . پس او عالم است به مشكلات تاريكى كه بر او وارد مى شود ، و معماهاى سنتها و مشبهات فتنه ها . خداوند تبارك و تعالى هميشه ائمه را از اولاد حسين ( عليه السلام ) ، از فرزند هر امامى براى خلق خود اختيار مى كند ، و آنان را براى امور خلق انتخاب نموده و بر مى گزيند ، و خدا به آنان براى خلق خود راضى و آنان را مى پذيرد . هرگاه يكى از ايشان رحلت كند از فرزندان او امامى بزرگوار آشكار و رهبرى نور بخش و پيشوايى سرپرست و حجتى عالم براى خلقش نصب نمايد ، پيشوايانى از طرف خداوند كه به حق هدايت مى كنند ، و به حق داورى مى كنند - و مردم را به حق راست مى دارند - حجتهاى خدا و داعيان به او و مديران بر خلق خدا از جانب او مى باشند ، بندگان خدا به هدايت آنان ديندار مى شوند ، و شهرها به نور ايشان روشن و آشكار مى شود ، و به بركت ايشان ثروتهاى كهنه نمو مى كند . خداوند ايشان را حيات مردم و چراغهاى تاريكى و كليدهاى كلام و پايه هاى اسلام قرار داده است ، مقدرات حتمى خداوند به آن در ايشان جارى شده است . پس امام همان برگزيده ء پسنديده و هدايت كننده ء محرم اسرار و قائمى است كه اميد به اوست . خداوند او را به آن برگزيده ، و هنگامى كه در عالم ذر او را آفريده به نظر خود او را ساخته ، و در خلق و مردم قبل از اين كه جاندارى بيافريند ، او را سايه اى در يمين عرش آفريده ، در حالى كه بخشيده شده به او حكمت در علم غيب نزد خداوند ، او را به علم خود اختيار كرده و به جهت طهارتش او را برگزيده ، در حالى كه باقى مانده ء از آدم ( عليه السلام ) و اختيار شده ء از ذريهء نوح ( عليه السلام ) ، و برگزيده از آل ابراهيم ( عليه السلام ) و سلالهء از اسماعيل و تصفيه شده از عترت محمد ( صلى الله عليه وآله و سلم ) است . هميشه به نظر خدا از او مراقبت شده ، و به ستر خود او را حفظ و مواظبت مى نمايد ، در حالى كه از او دامهاى شيطان و لشكرش رانده شده ، پيش آمدهاى شب هنگام و افسون هر فاسقى از او دفع شده ، رو آوران بدى از او رو برگردانيده شده ، از فسادها مبرا ، و از آفتها محجوب ، و از لغزشها معصوم ، و از همهء زشتيها مصون . در جوانى به حلم و نيكوكارى معروف ، و در انتها و پيرى به عفت و علم و فضل منسوب ، اعتماد شده به او امر پدرش ، در حالى كه از سخن گفتن در زمان حيات پدرش ساكت بوده ، پس آنگاه كه مدت پدرش منقضى شد تا اين كه مقدرات خداوند نسبت به او به پايان رسيد ، و خواست خدا او را به سوى محبت خود رساند ، و نهايت مدت پدرش برسيد پس او رحلت نمود ، و امر خدا بعد از او به وى رسيد ، و امر دين خود را به گردن او نهاد و او را حجت بر بندگان و سر پرست خود در بلادش قرار داد ، و او را به روح خود مؤيد كرد ، و علم خود را به او داد ، و او را به بيان فصل خود - كه حق را از باطل جدا مى كند - خبر داد ، و سر خود را به او سپرد ، و او را براى امر عظيم خود دعوت نمود ، و او را به فضل بيان علم خود خبر داد ، و او را علم خلق خود نصب كرد ، و حجت بر اهل جهانش و روشنايى براى اهل دينش و سر پرست بر بندگانش قرار داد ، او را به امامت براى امت پسنديد . . . )

142