مگر آن كه برايش وصيى قرار دادم ، و همانا من فضيلت دادم تو را بر انبيا ، و فضليت دادم وصى تو را بر اوصيا ، و گرامى داشتم تو را به دو شبلت و دو سبطت ، حسن و حسين ، پس حسن را بعد از تمام شدن مدت پدرش معدن علم خود قرار دادم ، و حسين را خزانه دار وحى خود قرار دادم ، و او را اكرام كردم به شهادت و ختم كردم براى او به سعادت ، پس او افضل از هر شهيدى است ، و درجهء او از تمام شهدا بالاتر است ، كلمهء تامهء خود را با او ، و حجت بالغهء خودم را نزد او قرار دادم ، به وسيلهء عترت او ثواب مى دهم و عقاب مى كنم ، اول آنان على است ، سيد العابدين و زينت اولياى گذشتهء من ، و پسر او شبيه جد محمود او ، محمد است كه باقر - شكافنده - علم من ، و معدن حكمت من است ، به زودى هلاك مى شوند كسانى كه در جعفر شك و ريب كنند ، كسى كه بر او رد كند ، مثل كسى است كه بر من رد كرده است ، حق است قول از من كه هر آينه مقام جعفر را گرامى مى دارم ، و او را در پيروان و ياوران و دوستانش مسرور مى گردانم ، بعد از او موسى است ، كه در زمان او فتنهء كور تاريك فراگير شود ، براى اين كه رشتهء فرض من منقطع نمى شود ، و حجت من مخفى نمى گردد ، همانا اولياى من با جام سرشار سيراب مى شوند ، كسى كه يكى از آنان را انكار كند نعمت من را انكار كرده است ، و كسى كه آيه اى از كتاب من تغيير دهد بر من افترا بسته است ، و هنگامى كه منقضى شده مدت موسى بنده ء من و حبيب من ، و مختار من ، واى بر افترا بندان و انكار كنندگان در على ، ولى من ، و ياور من ، و كسى كه بارهاى سنگين نبوت را بر دوش او مى گذارم ، و او را به شدت و قوت در انجام آنها امتحان مى كنم ، او را عفريت مستكبرى مى كشد ، و در شهرى كه آن را بنده ء صالح بنا كرده ، پهلوى بدترين خلق من دفن مى شود ، حق است قول از من ، او را مسرور مى كنم به محمد پسر او ، و خليفهء او بعد از او ، و وارث علم او ، پس او معدن علم من ، وموضع سر من و حجت من بر خلق من است ، ايمان نمى آورد بنده اى به او مگر آن كه بهشت را جايگاه او قرار مى دهم ، و شفاعتش را نسبت به هفتاد تن از اهل بيتش كه همهء آنان سزاوار آتش باشند مى پذيرم ، و ختم مى كنم به سعادت براى پسرش على ، ولى من و ياور من ، و شاهد در خلق من ، و امين من

139