" ابوذر گفت : نماز ظهر را با رسول خدا خواندم ، سائلى در مسجد سؤال كرد ، هيچ كس به او چيزى نداد ، وعلى در حال ركوع بود ، با انگشتى كه خاتم در آن بود به سائل اشاره كرد ، و آن سائل انگشتر از انگشت او گرفت ، پيغمبر به خدا تضرع كرد ، پس گفت : بار الها برادرم موسى از تو سؤال كرد پس گفت : ( قال رب اشرح لي صدري ) تو بر او نازل كردى ( سنشد عضدك بأخيك ونجعل لكما سلطانا ) بار الها من محمد بنده ء توأم ، پس به من شرح صدر بده ، و كار مرا آسان كن ، و براى من وزيرى از اهلم قرار بده ، على را ، پشت مرا به او محكم كن ، ابوذر گفت : والله كلمهء رسول خدا تمام نشده بود كه جبرئيل به اين آيه نازل شد . " ( 1 ) و نزول آيه بعد از دعاى رسول ، اجابت دعاى آن حضرت است ، كه هر سمتى كه هارون نسبت به موسى داشت ، همان سمت نسبت به رسول خدا به على داده شد .
و از اين آيه - به مقتضاى حرف عطف - استفاده مى شود همان ولايت خدا كه براى رسول است براى على ( عليه السلام ) ثابت شده است .
و كلمهء ( انما ) به دلالتش بر حصر اثبات مى كند كه ولايت در اين آيه براى خدا و رسول وعلى ولايتى است كه به اين سه منحصر است ، و آن ولايت غير از ولايت امر - از معانى ولى - نمى تواند باشد .
2 - ( فمن حآجك فيه من بعد ماجآءك من العلم فقل تعالوا ندع أبنآءنا وأبنآءكم و نسآءنا ونسآءكم وأنفسنا وأنفسكم ثم نبتهل فنجعل لعنت الله على الكذبين ) . ( 2 ) در اين آيهء كريمه براى اهل نظر نكاتى است كه به سه نكته با اغماض از شرح اشاره مى شود :
دعوت رسول اكرم ( صلى الله عليه وآله و سلم ) به مباهله برهان رسالت پيغمبر است ، و استنكاف نصارى اعتراف به بطلان نصرانيت و حقانيت آيين آن حضرت است ، و كلمهء

1 . تفسير الكبير ، فخر رازى ، جلد 12 ، صحفهء 26 . 2 . سوره ء آل عمران ، آيهء 61 ( پس هر كس محاجه كند با تو در عيسى ، پس بگو بياييد بخوانيم پسران ما و پسران شما را و زنان ما و زنان شما را و نفوس ما و نفوس شما را ، بعد تضرع كنيم ، پس قرار دهيم لعنت خدا را بر دروغگويان )

129