( 6 ) عدول از مجتهد زنده به مجتهد ديگر ، در صورت تساوى دو مجتهد در اعلميت ، در جميع مسائل يا در بعض مسائل كه ارتباطى با هم ندارند ، جايز است ، ولى احوط ترك عدول است مگر به اعلم ، و حكم اورعيت نيز مانند اعلميت است .
( 7 ) به دست آوردن فتوا ( يعنى دستور مجتهد ) چهار راه دارد :
1 - شنيدن از خود مجتهد .
2 - شنيدن از دو نفر عادل كه فتواى مجتهد را نقل كنند .
3 - شنيدن از كسى كه مورد اطمينان و راستگوست ، اگر اطمينان به كلام او دارد ، بنا بر احوط .
4 - ديدن در رساله مجتهد ، در صورتى كه به درستى آن رساله اطمينان داشته باشد ، بنا بر احوط .
( 8 ) تا انسان يقين نكند كه فتواى مجتهد عوض شده است ، مىتواند به آنچه در رساله نوشته شده عمل نمايد . و اگر احتمال دهد كه فتواى او عوض شده ، جستجو لازم نيست ، ولى اگر بعدا معلوم شود كه فتوايش عوض شده بود ، بايد نسبت به گذشته ، به وظيفه عمل نمايد .
( 9 ) اگر مجتهد اعلم در مسأله اى فتوا دهد ، مقلد آن مجتهد ( يعنى كسى كه از او تقليد مىكند ) نمىتواند در آن مسأله به فتواى مجتهد ديگر عمل كند ، در صورتى كه به فتواى آن مجتهد عمل كرده باشد و عدول از او هم جايز نباشد . ولى اگر فتوا ندهد و بفرمايد : احتياط آن است كه فلان طور عمل شود ، مثلا بفرمايد :
" احتياط آن است كه در ركعت سوم و چهارم نماز سه مرتبه تسبيحات اربعه ( يعنى " سبحان الله والحمد لله ولا إله الا الله والله اكبر " بگويند ) مقلد بايد يا به اين احتياط - كه احتياط واجبش مىگويند - عمل كند و سه مرتبه بگويد و يا بنا بر احتياط واجب به فتواى مجتهدى كه علم او از مجتهد اعلم كمتر و از مجتهدهاى ديگر بيشتر و يا مساوى است - با احراز ساير شرايط تقليد - عمل نمايد ، پس اگر او يك مرتبه گفتن را كافى بداند ، مىتواند يك مرتبه بگويد . و هم چنين است اگر مجتهد اعلم بفرمايد :
" مسأله محل تأمل يا محل اشكال است " .

9