( 10 ) اگر مجتهد اعلم بعد از آن كه در مسأله اى فتوا داده ، احتياط كند ، مثلا بفرمايد : " ظرف نجس را كه يك مرتبه در آب كر بشويند پاك مىشود ، اگر چه احتياط آن است كه سه مرتبه بشويند " ، مقلد او نمىتواند در آن مسأله به فتواى مجتهد ديگر عمل كند ، بلكه بايد يا به فتوا عمل كند ، يا به احتياط بعد از فتوا كه آن را احتياط مستحب مىگويند عمل نمايد .
( 11 ) فقها حيات را شرط مىدانند ، يعنى مىگويند براى ابتداى تقليد بايد از مجتهد زنده تقليد كرد . اما اگر مرجع تقليد انسان از دنيا رفت ، در اين كه آيا مىتواند بر تقليد او باقى بماند يا بايد به مجتهد زنده مراجعه نمايد ، اختلاف است ، پس اگر كسى در اين مسأله مجتهد بود ، طبق نظر خودش عمل مىكند ، و اگر نه طبق نظر مجتهد زنده اعلم عمل مىنمايد .
( 12 ) باقى ماندن بر تقليد ميت در مسائلى كه در آنها تقليد و عمل كرده است ، در صورتى كه مجتهد از دنيا رفته با مجتهد زنده از نظر علمى مساوى باشند ، بنا بر اقوى جايز است ، هر چند با اجازه مجتهدى ديگر بر تقليد باقى بوده و عمل كرده باشد . و اگر مجتهدى كه از دنيا رفته اعلم باشد ، واجب است بر تقليد او باقى بماند . و اگر مجتهد زنده بعدا اعلم شد ، واجب است در تمامى مسائل به او عدول نمايد .
( 13 ) اگر مسائلى را از مجتهد ميت ياد گرفته و بنا داشته عمل كند ، چنانچه عمل نكرده و يا شك در عمل كردن دارد ( در صورت بقاء بر تقليد ميت ) نمىتواند در آن مسائل بر تقليد باقى بماند ، هر چند مجتهد ميت اعلم باشد .
( 14 ) شخصى كه مقلد مرجعى بوده و بعد از وفات او بر طبق نظر مرجعى ديگر بر تقليد باقى مانده ، ولى در بعضى از فتاوى ( از قبيل بلاد كبيره و شب مهتاب يا هر مسأله ديگر ) به مرجع دوم عدول كرده ، بعد از وفات مرجع دوم ، در صورت بقاء ، نمىتواند در اين مسائل به مرجع اول برگردد ولى مىتواند به تقليد مرجع دوم باقى باشد .
( 15 ) كسى كه مقلد مرجعى بوده و بعد از وفات او به فتواى مرجعى ديگر به تقليد اول باقى بوده ، پس از وفات مرجع دوم ، در صورت جواز بقاء ، تنها در مسائلى

10