ديگر مجتهدين باشد ، و در صورتى كه شناختن اعلم يا به دست آوردن فتاواى او مشكل باشد ( مستلزم عسر و حرج باشد ) مىتواند با رعايت الاعلم فالاعلم و ساير شرايط ، از غير اعلم تقليد نمايد .
( 2 ) اگر دو مجتهد يكى اعلم و ديگرى اورع باشد و در ساير جهات با هم مساوى باشند ، اظهر رجوع به اعلم است . و اگر هر دو در علم مساوى باشند ولى يكى اعدل واورع از ديگرى باشد ، ترجيح قول اعدل خالى از وجه نيست .
( 3 ) مجتهد و اعلم را از سه راه مىتوان شناخت :
اول : خود انسان يقين كند ، مثل آن كه از اهل علم باشد و بتواند مجتهد و اعلم را بشناسد .
دوم : آن كه دو نفر عالم عادل كه مىتوانند مجتهد و اعلم را تشخيص دهند ، مجتهد بودن يا اعلم بودن كسى را تصديق كنند ، به شرط آن كه دو نفر عالم عادل ديگر با گفته آنان مخالفت ننمايند .
سوم : آن كه عده اى از اهل علم كه مىتوانند مجتهد و اعلم را تشخيص دهند ، و از گفته آنان اطمينان پيدا مىشود ، مجتهد بودن يا اعلم بودن كسى را تصديق كنند ، بلكه از هر راهى كه انسان اطمينان به اعلم بودن كسى پيدا كند بنا بر اظهر مىتواند به همان اكتفا نمايد .
( 4 ) اگر شناختن اعلم مشكل باشد و انسان گمان به اعلم بودن كسى دارد ، در صورتى كه گمانش به حد اطمينان برسد بايد از او تقليد كند . بلكه اگر اطمينان براى او حاصل نشد بعيد نيست ترجيح كسى كه فقط به اعلم بودن او گمان دارد يا احتمال مىدهد ، ولى بهتر اين است كه در اين صورت به قول كسى عمل كند كه موافق احتياط باشد ، اما اگر احتمال ضعيفى هم بدهد كه كسى اعلم است و بداند ديگرى از او اعلم نيست ، بايد از او تقليد نمايد . و اگر چند نفر در نظر او اعلم از ديگران و با يكديگر مساوى باشند بايد از يكى از آنان تقليد كند .
( 5 ) در صورت مساوى بودن دو مجتهد ، جايز است انسان در مسائلى كه ارتباطى با هم ندارند ، بعضى مسائل را از يكى و بعضى ديگر را از مجتهد ديگر تقليد نمايد .

8