به او اطلاع ندهد كه براى عمل كردن به وصيت حاضر نيست ، يا اطلاع بدهد ولى به او نرسد ، در صورتى كه مشقت نداشته باشد ، بايد وصيت او را انجام دهد .
( 2185 ) اگر كسى دو نفر را وصى قرار دهد ، چنانچه يكى از آن دو بميرد ، يا ديوانه ، يا كافر شود ، حاكم شرع يك نفر را به جاى او معين مىكند ، در صورتى كه وصيت كننده ، بودن هر دو را شرط كرده باشد ، و اگر هر دو بميرند ، يا ديوانه ، يا كافر شوند ، حاكم شرع دو نفر ديگر را معين مىكند . ولى اگر يك نفر بتواند وصيت را عملى كند ، معين كردن نفر دوم ، لازم نيست .
( 2186 ) اگر وصى نتواند به تنهايى كارهاى ميت را انجام دهد ، حاكم شرع براى كمك او يك نفر ديگر را معين مىكند .
( 2187 ) اگر مقدارى از مال ميت در دست وصى تلف شود ، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى كرده و يا تعدى نموده ، مثلا ميت وصيت كرده است كه فلان مقدار به فقراى فلان شهر بده و او مال را به شهر ديگرى برده و در راه از بين رفته ، ضامن است ، و اگر كوتاهى نكرده و تعدى هم ننموده ، ضامن نيست .
( 2188 ) هر گاه انسان شخصى را وصى كند و بگويد كه اگر آن شخص بميرد فلان شخص ديگر وصى باشد ، بعد از آن كه وصى او مرد ، وصى دوم بايد كارهاى ميت را انجام دهد .
( 2189 ) حجى كه بر ميت واجب است و بدهكارى و حقوقى را كه مثل خمس و زكات و مظالم ، ادا كردن آنها واجب مىباشد ، بايد از اصل تركه ميت بدهند ، اگر چه ميت براى آنها وصيت نكرده باشد .
( 2190 ) اگر مال ميت از بدهى و حج واجب و حقوقى كه مثل خمس و زكات و مظالم بر او واجب است زياد بيايد ، چنانچه وصيت كرده باشد كه ثلث يا مقدارى از ثلث را به مصرفى برسانند ، بايد به وصيت او عمل كنند ، و اگر وصيت نكرده باشد ، آنچه مىماند ، مال ورثه است .
( 2191 ) اگر مصرفى را كه ميت معين كرده ، از ثلث مال او بيشتر باشد ، وصيت او در بيشتر از ثلث در صورتى صحيح است كه ورثه حرفى بزنند ، يا كارى كنند كه معلوم شود عملى شدن وصيت را اجازه داده اند و تنها راضى بودن آنان كافى

436