همان را به ديگرى بدهند ، بايد آن چيز را دو قسمت كنند و به هر كدام از آن دو نفر يك قسمت آن را بدهند .
( 2179 ) اگر كسى در مرضى كه به آن مرض مىميرد ، مقدارى از مالش را به شخصى ببخشد و وصيت كند كه بعد از مردن او هم مقدارى به شخصى ديگر بدهند ، آنچه را كه در حال زندگى بخشيده ، از اصل مال است و احتياج به اذن ورثه ندارد ، و چيزى را كه وصيت كرده ، اگر به مقدار ثلث ميراث يا كمتر باشد ، وصيت نافذ است و اگر زيادتر از ثلث باشد ، زيادى آن احتياج به اذن ورثه دارد .
( 2180 ) اگر وصيت كند كه ثلث مال او را بفروشند و عايدى آن را به مصرفى برسانند ، بايد مطابق گفته او عمل نمايند .
( 2181 ) اگر در مرضى كه به آن مىميرد ، بگويد مقدارى به شخصى بدهكار است ، چنانچه متهم باشد كه براى ضرر زدن به ورثه گفته است ، بايد مقدارى را كه معين كرده از ثلث او بدهند ، و اگر متهم نباشد و كسى هم منكر گفته او نشود ، بايد از اصل مالش بدهند .
( 2182 ) اگر انسان وصيت كند كه چيزى را به كسى بدهند ، بايد آن شخص وجود داشته باشد ، پس اگر وصيت كند به بچه اى كه ممكن است فلان زن حامله شود چيزى بدهند ، باطل است ، ولى اگر وصيت كند به بچه اى كه در شكم مادر است چيزى بدهند ، اگر چه هنوز روح نداشته باشد ، وصيت صحيح است ، پس اگر زنده به دنيا آمد ، بايد آنچه را كه وصيت كرده به او بدهند ، و اگر مرده به دنيا آمد ، وصيت باطل مىشود و آنچه را كه براى او وصيت كرده ، ورثه ميان خودشان قسمت مىكنند .
( 2183 ) اگر وصيت كرد براى گروهى كه موصوف به صفت خاصى هستند ، مثل فقرا ، بايد صفت فقر در هنگام مرگ وصيت كننده هم موجود باشد و وجودش در زمان وصيت كافى نيست .
( 2184 ) اگر انسان بفهمد كسى او را وصى قرار داده ، چنانچه به اطلاع وصيت كننده برساند كه براى انجام وصيت او حاضر نيست ، لازم نيست بعد از مردن او به وصيت عمل كند . ولى اگر پيش از مردن او نفهمد كه او را وصى قرار داده ، يا بفهمد و

435