اختيار كرده باشد ، پس وطن انسان بنا بر اقوى جايى است كه عرفا آنجا را وطن شخص بدانند و لازم نيست در آنجا ملكى داشته باشد و يا اين كه شش ماه آنجا زندگى كرده باشد بلكه همين قدر كه عرفا آنجا وطن او به حساب بيايد كافى است .
( 1082 ) كسى كه در دو محل زندگى مىكند ، مثلا شش ماه در شهرى و شش ماه ديگر در شهرى ديگر مىماند ، هر دو وطن او است ، و نيز اگر بيشتر از دو محل را براى زندگى خود اختيار كرده باشد ، همه آنها وطن او حساب مىشود . و زن در صورتى كه زندگيش در اين گونه وطن به همراه شوهرش است در مسأله وطن تابع شوهر خواهد بود . و در صورتى كه فاصله بين دو وطن به اندازه مسافت شرعى باشد ، نمازش در آن فاصله شكسته است و در غير اين صورت نمازش تمام است .
( 1083 ) غير از وطن اصلى و وطن غير اصلى كه ذكر شد در جاهاى ديگر اگر قصد اقامت ده روز نكند نمازش شكسته است ولى اگر جايى وطن او بوده و در آنجا شش ماه به قصد وطن بودن مانده است وملك هم داشته و حالا اعراض كرده است ، احتياط كردن در جمع بين نماز قصر و تمام و هم چنين گرفتن روزه و قضاى آن خوب است ، و همين احتياط جارى است اگر در جايى شش ماه بدون قصد وطن بودن بماند و ملكى داشته باشد .
( ( 1084 ) اگر به جايى برسد كه وطن او بوده و از آنجا صرف نظر كرده نبايد نماز را تمام بخواند مگر اين كه قبلا شش ماه با داشتن ملك در آنجا مانده باشد كه خوب است احتياط مسأله قبلى رعايت شود ، اگر چه وطن ديگر هم براى خود اختيار نكرده باشد .
( 1085 ) مسافرى كه قصد دارد ، ده روز پشت سر هم در محلى بماند ، يا مىداند كه بدون اختيار ده روز در محلى مىماند ، در آن محل بايد نماز را تمام بخواند .
( 1086 ) مسافرى كه مىخواهد ده روز در محلى بماند ، لازم نيست قصد ماندن شب اول يا شب يازدهم را داشته باشد ، و همين كه قصد كند از اذان صبح روز اول تا غروب روز دهم بماند ، بايد نماز را تمام بخواند ، و هم چنين اگر مثلا قصدش اين باشد كه از ظهر روز اول تا ظهر روز يازدهم بماند ، بايد نماز را تمام بخواند ، و احوط اين است كه جبران كمبود را از شب يازدهم حساب نكند .

213