( 1482 ) دادن زكات مال التجاره ، يعنى مالى كه انسان آن را سرمايه كسب قرار مىدهد با شرايطى مستحب است ، كه از جمله اين شرايط ، رسيدن آن به حد نصاب طلا يا نقره در تمام سال است ، پس اگر مدتى از حد نصاب كمتر شود ، زكات استحبابى ندارد .
زكات گندم ، جو ، خرما و كشمش ( 1483 ) زكات گندم ، جو ، خرما و كشمش وقتى واجب مىشود كه به مقدار نصاب برسند و نصاب آنها " سيصد من تبريز " است .
( 1484 ) اگر پيش از دادن زكات ، از انگور ، خرما ، جو و گندمى كه زكات آنها واجب شده ، خود و افراد تحت تكفل او بخورند ، يا مثلا به فقير بدهد ، بايد زكات مقدارى را كه مصرف شده بدهد .
( 1485 ) اگر بعد از آن كه زكات گندم ، جو ، خرما و انگور واجب شد مالك آن بميرد ، بايد مقدار زكات را از مال او بدهند ، ولى اگر پيش از واجب شدن زكات بميرد ، هر يك از ورثه كه سهم او به اندازه نصاب است ، بايد زكات سهم خود را بدهد .
( 1486 ) كسى كه از طرف حاكم شرع مأمور جمع آورى زكات است ، موقع خرمن كه گندم و جو را از كاه جدا مىكنند و بعد از خشك شدن خرما و انگور ، مىتواند زكات را مطالبه كند .
( 1487 ) كسى كه زكات را جمع آورى مىكند مىتواند در زمانى كه معلوم باشد ميوه از آفات محفوظ خواهد ماند ، با رضايت مالك مقدار زكات را تخمين بزند تا مالك بتواند در نصاب تصرف كند .
( 1488 ) اگر بعد از مالك شدن درخت خرما و انگور يا زراعت گندم و جو زكات آنها واجب شود ، مثلا خرما در ملك او زرد يا سرخ شود ، بايد زكات آن را بدهد .
( 1489 ) اگر بعد از آن كه زكات گندم ، جو ، خرما و انگور واجب شد ، زراعت و درخت را بفروشد ، بايد زكات آنها را بدهد .

289