( 1325 ) اگر روزه دار بتواند از قى كردن خوددارى كند ، چنانچه براى او ضرر و مشقت نداشته باشد ، بايد خوددارى نمايد .
( 1326 ) اگر يقين داشته باشد كه به واسطه آروغ زدن ، چيزى از گلو بيرون مىآيد ، نبايد عمدا آروغ بزند ولى اگر يقين نداشته باشد اشكال ندارد .
( 1327 ) اگر آروغ بزند و بدون اختيار چيزى در گلو يا دهانش بيايد ، بايد آن را بيرون بريزد و اگر بى اختيار فرو رود ، روزه اش صحيح است . و در صورت فرو بردن عمدى ، روزه اش باطل ، و قضا و كفاره بر او واجب مىشود .
( 1328 ) اگر روزه دار با علم و عمد قصد انجام فعلى را بنمايد كه روزه را باطل مىكند ، روزه اش باطل است ولى كفاره ندارد " كفاره روزه " ( 1329 ) كسى كه روزه ماه مبارك رمضان بر او واجب است ، اگر به عمد يا شبه عمد ، روزه خود را باطل كند ، بايد علاوه بر قضاى آن ، كفاره بدهد مگر در مواردى كه بعدا گفته خواهد شد .
( 1330 ) كسى كه كفاره روزه رمضان بر او واجب است ، بايد يك بنده آزاد كند ، يا به دستورى كه در مسأله بعد گفته مىشود دو ماه روزه بگيرد ، يا شصت فقير را سير كند يا به هر كدام يك مد - كه تقريبا ده سير است - طعام ، يعنى گندم يا جو و مانند اينها بدهد ، و دادن پول كافى نيست ، ولى اگر فقير را در خريد و قبول آن وكيل كند و فقير نيز انجام دهد ، كافى است .
( 1331 ) كسى كه مىخواهد دو ماه روزه كفاره رمضان را بگيرد ، بايد سى و يك روز آن را پى در پى بگيرد و اگر بقيه آن پى در پى نباشد اشكال ندارد ، بنابر اين كسى كه مىخواهد سى و يك روز پى در پى روزه بگيرد بايد زمانى را انتخاب كند كه در بين اين سى و يك روز ، روزى كه روزه داشتن در آن حرام است ، مثل عيد قربان ، وجود نداشته باشد ، و هم چنين روزى نباشد كه روزه آن بر او واجب باشد ، مثل اين كه نذر كرده باشد يا ماه مبارك رمضان پيش آيد .

260