آنها را براى مخارج زندگى خود بفروشد . و فقيرى كه اينها را ندارد ، چنانچه احتياج داشته باشد مىتواند از زكات خريدارى نمايد .
" مسأله 1847 " فقيرى كه ياد گيرى صنعت براى او دشوار نيست بايد ياد بگيرد و با گرفتن زكات زندگى نكند ، ولى تا وقتى مشغول ياد گرفتن است مىتواند زكات بگيرد ، و چنانچه قدرت بر كار و كسبى دارد كه با شان و موقعيت اجتماعى او مناسب نيست ، و يا به خاطر پيرى يا مرض و ضعف كار كردن براى او دشوار است ، مىتواند كار نكند و از زكات استفاده نمايد .
" مسأله 1848 " كسى كه مىگويد فقيرم و پيش از اين فقير نبوده ، يا معلوم نيست فقير بوده يا نه ، اگر از ظاهر حالش اطمينان يا گمان پيدا شود مىتوان به او زكات داد ، ولى كسى كه پيش از اين فقير بوده واينك نيز مىگويد فقيرم ، گرچه انسان از گفته او اطمينان يا گمان پيدا نكند مىتواند به او زكات دهد .
" مسأله 1849 " چيزى را كه انسان بابت زكات به فقير مىدهد لازم نيست به او بگويد كه زكات است ، بلكه اگر فقير خجالت بكشد ، بهتر است به طورى كه دروغ نشود به صورت هديه بپردازد ، ولى بايد قصد زكات نمايد .
" مسأله 1850 " اگر در جايى كه مىخواهد زكات بدهد مستحقى نباشد و نتواند زكات را به مصرف ديگرى كه براى آن معين شده برساند و اميد هم نداشته باشد كه بعدا مستحقى پيدا كند ، بايد زكات را به جاى ديگر ببرد و به مصرف زكات برساند ، ولى مخارج بردن به آنجا بنابر احتياط واجب به عهده خود او است ، و اگر در محافظت آن كوتاهى نكند و زكات تلف شود ضامن نيست .
" مسأله 1851 " اگر در محل زكات دهنده مستحق پيدا شود مىتواند زكات را به جاى ديگر ببرد ، ولى مخارج بردن به آنجا را بايد از خودش بپردازد . و اگر زكات تلف شود ضامن است ، مگر اين كه به دستور حاكم شرع برده باشد ، و اگر بدون دستور بوده و فقط با اجازه او برده است بنابر احتياط ضامن مىباشد .
" مسأله 1852 " اگر به خيال اين كه كسى فقير است به او زكات بدهد و بعد بفهمد فقير نبوده ، يا از روى ندانستن مسأله به كسى كه مىداند فقير نيست زكات داده است دو صورت دارد :
الف - چنانچه چيزى را كه به او داده باقى باشد ، بايد از او بگيرد و به مستحق بدهد .
ب - اگر چيزى را كه به او داده از بين رفته باشد ، چنانچه كسى كه آن چيز را گرفته خودش را مستحق نمىدانسته و يقين داشته يا احتمال مىداده كه آنچه به او مىدهند زكات

325