احكام حواله دادن ( مسأله 2307 ) اگر انسان طلبكار خود را حواله بدهد كه طلب خود را از ديگرى بگيرد و طلبكار قبول نمايد ، بعد از آن كه حواله با شرائطى كه بعدا گفته مىشود انجام گرفت كسى كه به أو حواله شده بدهكار مىشود و ديگر طلبكار نمىتواند طلبي را كه دارد از بدهكار أولى مطالبه نمايد .
( مسأله 2308 ) بدهكار و طلبكار بايد بالغ و عاقل باشند ، و كسى آنها را مجبور نكرده بأشد ، و نيز بايد سفيه - يعنى كسى كه مال خود را بيهوده مصرف مىكند - نباشند ، و نيز معتبر است كه بدهكار و طلبكار مفلس نباشند ، ولى اگر حواله بر شخص برئ و كسى كه بدهكار حواله دهنده نيست بأشد حواله دهنده اگر چه مفلس بأشد اشكال ندارد .
( مسأله 2309 ) حواله دادن بر كسى كه بدهكار نيست در صورتي صحيح است كه أو قبول كند ، و نيز اگر انسان بخواهد به كسى كه جنسى بدهكار است جنس ديگر حواله دهد ، مثلا به كسى كه جو بدهكار است گندم حواله دهد تا أو قبول نكند حواله صحيح نيست .
( مسأله 2310 ) موقعى كه انسان حواله مىدهد بايد بدهكار بأشد پس اگر بخواهد از كسى قرض كند تا وقتى از أو قرض نكرده نمىتواند أو را به كسى حواله دهد كه آنچه را بعدا قرض مىدهد از آن كس بگيرد .
( مسأله 2311 ) حواله دهنده و طلبكار بايد مقدار حواله و جنس آن را بدانند ، پس اگر مثلا ده من گندم و ده تومان پول به يك نفر بدهكار بأشد و به أو بگويد يكى از دو طلب خود را از فلانى بگير و آن را معين نكند حواله درست نيست .
( مسأله 2312 ) اگر بدهى واقعا معين بأشد ولى بدهكار و طلبكار در موقع حواله دادن مقدار آن يا جنس آن را ندانند ، حواله صحيح است . مثلا اگر طلب كسى را در دفتر

397