است بردارد ، بعد بفهمد مال خودش نبوده ، احكامى كه در مسائل گذشته گفته شد بر او جارى است .
( مسأله 2585 ) : چيزى را كه پيدا كرده بايد بطورى اعلان كند ، كه اگر صاحب آن بشنود احتمال معتنا به دهد ، كه آن چيز مال او است . و اين امر بحسب اختلاف موارد فرق مىكند ، مثلا گاهى همين قدر كافى است كه بگويد ( چيزى پيدا كرده‌ام ) ، ولى در بعضى موارد بايد جنس آن را نيز تعيين كند مثلا بگويد ( قطعه‌اى طلا پيدا كرده‌ام ) و در بعضى موارد بايد بعضى از خصوصيات را اضافه كند ، مثلا بگويد : ( گوشواره‌اى طلا پيدا كرده‌ام ) ولى در هر صورت بايد تمام خصوصيات را نگويد تا متعين نشود .
( مسأله 2586 ) : اگر كسى چيزى را پيدا كند ، و ديگرى بگويد مال من است ونشانه‌هاى آن را بگويد ، در صورتى بايد به او بدهد كه اطمينان داشته باشد ، مال او است و لازم نيست نشانه‌هائى را كه بيشتر اوقات صاحب مال هم ملتفت آنها نيست بگويد .
( مسأله 2587 ) : اگر قيمت چيزى كه پيدا كرده به يك درهم برسد ، چنانچه اعلان نكند و در مسجد ، يا جاى ديگرى كه محل اجتماع مردم است بگذارد ، و آن چيز از بين برود ، يا ديگرى آن را بردارد ، كسى كه آن را پيدا كرده ضامن است .
( مسأله 2588 ) : هر گاه چيزى را پيدا كند كه تا يك سال نمىماند ، بايد تا آخرين زمانى كه باقى مىماند - البته با حفظ تمام خصوصياتى كه در قيمتش دخالت دارند - آن را حفظ كند و احتياط لازم آنست كه در طى اين مدت او را اعلان كند و چنانچه صاحبش پيدا نشد ، بايد با اجازه حاكم شرع يا وكيل او - بنابر احتياط - قيمت آن را معين كند و بفروشد و پولش را نگهدارد و اعلان را ادامه دهد و اگر تا يك سال صاحبش پيدا نشد بايد به آنچه در مسأله ( 2577 )

539