( مسأله 1849 ) : به كسى كه در شهر خودش مشهور باشد سيد است ، اگر انسان يقين يا اطمينان به خلاف نداشته باشد ، مىشود خمس داد .
( مسأله 1850 ) : كسى كه زنش سيده است بنابر احتياط واجب نبايد به او خمس بدهد كه به مصرف مخارج خودش برساند ، ولى اگر مخارج ديگران بر آن زن واجب باشد ، و نتواند مخارج آنان را بدهد ، جائز است انسان خمسش را به آن زن بدهد ، كه به مصرف آنان برساند ، و هم چنين است دادن خمس به او كه در نفقات غير واجبه‌اش صرف نمايد .
( مسأله 1851 ) : اگر مخارج سيد يا سيده‌اى كه زن انسان نيست بر انسان واجب باشد ، بنابر احتياط واجب ، نمىتواند خوراك و پوشاك و سائر نفقات واجبه او را از خمس بدهد ولى اگر مقدارى خمس به او بدهد كه به مصرف ديگرى ( ( غير از نفقات واجبه ) ) برساند مانعى ندارد .
( مسأله 1852 ) : به سيد فقيرى كه مخارجش بر ديگرى واجب است و او نمىتواند مخارج آن سيد را بدهد يا دارد و نمىدهد مىشود خمس داد .
( مسأله 1853 ) : احتياط واجب آنست كه بيشتر از مخارج يك سال به يك سيد فقير خمس ندهند .
( مسأله 1854 ) : اگر در شهر انسان سيد مستحقى نباشد ، و يقين يا اطمينان داشته باشد كه بعدا نيز پيدا نمىشود ، يا نگهدارى خمس تا پيدا شدن مستحق ممكن نباشد ، بايد خمس را به شهر ديگر ببرد و به مستحق برساند ، و مىتواند مخارج بردن آن را از خمس بردارد ، و اگر خمس از بين برود ، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى كرده ، بايد عوض آن را بدهد ، و اگر كوتاهى نكرده ، چيزى بر او واجب نيست .
( مسأله 1855 ) : هر گاه در شهر خودش مستحقى نباشد ، اگر چه يقين يا اطمينان داشته باشد ، كه پيدا مىشود و نگهدارى خمس تا پيدا شدن مستحق

379