خمس - به معناى معروفش - در اين مورد محل اشكال است .
مصرف خمس ( مسأله 1843 ) : خمس را بايد دو قسمت كنند ، يك قسمت آن سهم سادات است و بايد به سيد فقير ، يا سيد يتيم ، يا به سيدى كه در سفر درمانده شده بدهند ، و نصف ديگر آن سهم امام عليه السلام است كه در اين زمان بايد به مجتهد جامع الشرايط بدهند ، يا به مصرفى كه او اجازه مىدهد برسانند ، و احتياط لازم آنست كه او مرجع اعلم مطلع بر جهات عامه باشد .
( مسأله 1844 ) : سيد يتيمى كه به او خمس مىدهند ، بايد فقير باشد ، ولى به سيدى كه در سفر درمانده شده اگر در وطنش فقير هم نباشد ، مىشود خمس داد .
( مسأله 1845 ) : به سيدى كه در سفر درمانده شده اگر سفر او سفر معصيت باشد ، بنابر احتياط واجب نبايد خمس بدهند .
( مسأله 1846 ) : به سيدى كه عادل نيست ، مىشود خمس داد ولى به سيدى كه دوازده امامى نيست ، نبايد خمس بدهند .
( مسأله 1847 ) : به سيدى كه معصيت كار است ، اگر خمس دادن كمك به معصيت او باشد نمىشود خمس داد ، و احوط آنست كه به سيدى كه شراب مىخورد ، يا نماز مىخواند يا آشكارا معصيت مىكند ، اگر چه دادن خمس كمك به معصيت او نباشد ، خمس ندهد .
( مسأله 1848 ) : اگر كسى بگويد سيدم نمىشود به او خمس داد ، مگر آن كه دو نفر عادل ، سيد بودن او را تصديق كنند ، يا در بين مردم بطورى معروف باشد كه انسان يقين يا اطمينان كند كه سيد است .

378