ص 45 ) مستقيما از فتح الابواب ، الامان ، الدروع ، غياث ، اقبال ، كشف ، لهوف ( با عنوان ملهوف ) ، محاسبه ، طرف ، زائر و جمال ( اخيرى فقط در فهرستى كه ج 1 / 1 آمده ذكر شده ) نقل مى كند . پنج عدد از اين تأليفات : امان ، اقبال ، كشف ، لهوف و طرف در فهرست منابعى كه در " اثبات " مستقيما از آنها نقل شده آمده است ; تأليفات اضافى ديگرى كه آنجا ياد شده عبارتند از : مهج ، فرج المهموم ، سعد السعود ، طرائف واليقين ( نك‌ : اثبات 1 / 56 - 59 ) . بيشتر اين تأليفات در اجازه او به محمد فاضل مشهدى نيز ياد شده ( بحار 110 / 117 ) و به علاوه از " الاصطفاء " ، " الجواب الباهر في خلق الكافر " " ربيع الالباب " و " زهرة الربيع " نيز ياد شده است ( و نيز كتاب التتمات والمهمات كه نبايد آن را كتاب مستقلى تصور كرد ) . بر روى هم از دوازده تأليف ابن طاووس در آثار حر عاملي ياد شده است . نقلهاى مجلسى در بحار بيش از هر مؤلف ديگرى بجز علامه حلى - از آثار ابن طاووس است . همانطور كه قبلا يادآور شديم محسن فيض كاشانى ، تلخيصي از كشف نوشت كه نشانگر علاقه ء ويژه‌اى است كه اخبارى ها به برخى از آثار وى داشته اند . مؤلفين كتب ادعيه امامية از كفعمي تا زمان حاضر به ويژه متكى بر ابن طاووس هستند و بطور گسترده از ادعيه‌اى كه او در آثار خود حفظ كرد نقل مى كنند .
در نهايت بايد يادآور شويم كه عناوين چند كتاب ابن طاووس را حاجى خليفه ياد كرده است . wustenfeld در Der Tod des Husein ben . l . n . l . p , Ali und die Rache ' بر مبناى فهرست فلوگل ( شماره 4574 ) بر اين باور است كه كشف الظنون داراى عناوين چهار اثر از ابن طاووس است . اما اطلاعاتى كه فلوگل در فهرست داده گمراه كننده است . او يكى از شروح بر " العمدة في فروع الشافية " از أبو بكر محمد بن احمد بن الشاشى ( م 507 ) را به ابن طاووس نسبت مى دهد ; چنين نسبتى در كتاب حاجى خليفه نيامده است ( مق‌ : فلوگل ج 4 صص 263 - 264 = استانبول ج 2 صص 1169

يادآورى اين نكته نيز بى ثمر نيست كه فرزند فيض ، علم الهدى نيز در مجموعه‌اى كه در سال 1069 به عنوان منتخبات گردآورى كرده قسمت آخر را به منتخبي از " مهج الدعوات " اختصاص داده است . نك‌ : فهرست نسخه‌هاى خطى كتابخانه ء ملى ج 3 صص 369 - 370 . م

118