« بنام خداوند بلند مرتبه بزرگ ، بزرگوار بخشنده ، اين پيمان نامه اى است كه آل قحطان و خاندان ربيعه كه برادرانند به يگانگى و برابرى و برادرى ميان خود بسته‌اند ، كه تا آدميان پاى در كفش كنند و تا هر گاه كه سواران شبانگاه و پگاه بيايند و بروند ، كودكان از بزرگان آنرا فراگيرند و بدان از نيكان بياموزند ، پيمانى پايدار تا آخر روزگار و هر گاه كه زمان منقضى شود و سپرى شدن پدران و پسران بجاى ماند ، پيمانى كه تا ستاره طلوع و غروب مىكند جاودانه خواهد بود ، آنان در پيشگاه شهريارى كه دلها از او خشنود است خون خود را در هم آميختند و شهريار آنرا با باده درآميخت و بانان آشاماند ، از موهاى سر و ناخنهاى ايشان چيزى برچيد و آنرا در صره اى نهاد و در ژرفاى آبى در دريا نهاد كه تا پايان روزگار پاينده بماند ، پيمانى كه در آن سهو و فراموشى راه ندارد و هيچ مكر و نيرنگى در آن نيست ، پيمانى بسيار استوار كه تا ابد پايدار بماند تا روزگارى كه كودكان پدر خود را فرامىخوانند و تا هر گاه كه بردگان در ظرف شير مىدوشند و زنان باردار شوند و تا هر گاه كه سالها از پى يك ديگر مىآيند ، و بايد بر اين پيمان زندگى كنند و بر آن بميرند تا آنگاه كه رود فرات خشك شود ، اين پيمان در ماه رجب در حضور پادشاهى محترم تبع بن ملكيكرب كه معدن فضل و نسب است نوشته شد و پادشاه اجراى آن را براى همگان بر عهده گرفت و خداوند بزرگوار كه بانجام هر كارى قادر و تواناست گواه بر اين پيمان است ، هر كس خواهد آنرا دريابد و بفهمد و هر كس خواهد به بوته فراموشى سپرد » .
چون اين پيمان براى آنان خوانده شد موافقت كردند كه يك ديگر را يارى دهند و همگان متحد باشند .
در اين هنگام كرمانى به نصر بن سيار پيام فرستاد كه اگر آهنگ جنگ دارى بيرون شهر بيا ، نصر بن سيار لشكريان خود را كه از مضر بودند فراخواند ، و بيرون آمد و بر يك سوى صحرا اردو زد ، كرمانى هم چنين كرد و هر يك از ايشان گرد لشكر خود خندقى كندند و آنجا تا امروز ( قرن سوم هجرى ) به دو خندق مشهور است .
كرمانى محمد بن مثنى و ابو الميلاء را كه هر دو از قبيله ربيعه بودند همراه هزار سوار از آن قبيله انتخاب كرد و دستور داد بسوى اردوگاه نصر بن سيار پيش

396