موجب پناه دادن ازد به زياد چنين بود كه على ( ع ) به روزگار خلافت خود هنگامى كه به جنگ صفين مىرفت زياد را كه معروف به زياد بن عبيد بود بر بصره گماشت ، معاويه هم عامر بن حضرمى را با لشكرى به بصره فرستاد و او بر بصره پيروز شد و زياد از او گريخت و به قبيله ازد پناه برد كه او را پناه دادند و از او حمايت كردند تا آنكه مردم دوباره بر زياد جمع شدند و او عامر بن حضرمى را از بصره بيرون راند و زياد بر سر كار خود باقى ماند .
مسعود بن عمرو ، عبيد الله را به اندرونى خود برد و او را در حجره يى جا داد و دو تن از زنان خدمتگزار را براى خدمت او گماشت ، سپس قوم خود را پيش خود جمع كرد و اين خبر را به اطلاع ايشان رساند .
و چون مردم شب را به روز رساندند و خبر مرگ يزيد را در يافتند به خانه ابن زياد هجوم آوردند كه بكشندش و در آن خانه هيچكس را نديدند ، به زندان رفتند و درهاى آنرا شكستند و هر كه را در زندان بود بيرون آوردند و مردم بصره نه روز بدون حاكم بودند ، آنگاه خود مردم بر عبد الله بن حارث بن نوفل بن حارث بن عبد المطلب بن هاشم جمع شدند و او را به سبب صلاح و پارسايى و خويشاوندى با رسول خدا ( ص ) به سالارى برگزيدند و او آن كار را بر عهده گرفت و به تدبير امور پرداخت .
چون چند روزى گذشت و عبيد الله بن زياد از اينكه مورد تعقيب باشد آسوده شد به مسعود بن عمرو و حارث بن قيس گفت مردم آرام گرفتند و از من مايوس شدند مقدمات بيرون رفتن مرا از بصره فراهم آوريد تا به شام بروم . آن دو مردى از قبيله بنى يشكر را كه امين و آشنا بر راهها بود اجير كردند و ابن زياد را بر ناقه اى مهرى ( منسوب به يكى از قبايل بنام مهرة ) سوار كردند و به مرد يشكرى گفتند از ابن زياد جدا مشو تا او را به محل امنى در شام برسانى ، و چون ابن زياد بيرون آمد ، مسعود و حارث هم همراه تنى چند از قوم سه روز او را بدرقه كردند و برگشتند . مرد يشكرى مىگويد شبى همچنان كه حركت مىكرديم كاروانى از مقابل آمد و آوازه خوانى براى شتران اين اشعار را مىخواند :
« پروردگارا اى پروردگار زمين و بندگان ، زياد و پسرانش را لعنت

328