امام حسين ( ع ) مشكها را از آب پر كردند و عباس با ياران خود به حمايت از ايشان پرداخت و آنان آب را به لشكر امام حسين ( ع ) رساندند .
پس از آن ابن زياد به ابن سعد چنين نوشت :
من ترا پيش حسين ( ع ) نفرستاده‌ام كه امروز و فردا كنى و براى او آرزوى سلامت و زنده ماندن داشته باشى و براى اين هم نفرستاده‌ام كه شفيع او پيش من باشى بر او و يارانش پيشنهاد كن كه تسليم فرمان من شوند اگر پذيرفتند او و يارانش را پيش من بفرست و اگر سرپيچى كردند بر او حمله كن كه او نافرمان و گردنكش و تفرقه انداز است و اگر اين كار را انجام نمىدهى از لشكر ما كناره بگير و لشكر را به شمر بن ذى الجوشن واگذار و ما فرمان خود را به تو ابلاغ كرديم . عمر بن سعد به ياران خود دستور حمله داد ، آنان شامگاه روز پنجشنبه نهم محرم يعنى شب جمعه حمله كردند و امام حسين ( ع ) از آنان خواست كه جنگ را به فردا موكول كنند و پذيرفتند .
گويند امام حسين ( ع ) به ياران خود دستور فرمود خيمه هاى خود را متصل به يك ديگر كنند و خودشان در برابر خيمه ها باشند و پشت خيمه ها خندقى حفر و آنرا از نى و هيزم انباشته كنند و آتش بزنند تا دشمن نتواند از پشت خيمه ها حمله كند و وارد شود .
گويند چون عمر بن سعد نماز صبح گزارد همراه ياران خود حمله را شروع كرد عمرو بن حجاج را بر پهلوى راست سپاه و شمر بن ذى الجوشن را كه نام اصلى او شرحبيل بن عمرو بن معاويه و از خانواده وحيد قبيله بنى عامر بن صعصعه است بر پهلوى چپ و عروة بن قيس را بر سواران و شبث بن ربعى را بر پيادگان گماشت و پرچم را به زيد غلام خود سپرد .
امام حسين عليه السلام هم ياران خود را كه سى و دو سوار و چهل پياده بودند آرايش جنگى داد زهير بن قين را بر سمت راست و حبيب بن مظاهر را بر سمت چپ گماشت و پرچم را به برادرش عباس سپرد و خود و همراهانش برابر خيمه ها ايستادند .
حر بن يزيد كه راه را بر امام حسين بسته بود پيش آن حضرت آمد و

302