بوده‌اند حق رد كردن اين بيعت را ندارند و اين امر بر عهده مهاجران و انصار است و هر گاه ايشان مردى از مسلمانان را برگزيدند و او را امام ناميدند مورد رضايت خداوند هم هست و هر گاه كسى از فرمان ايشان به علت ضعف عقيده يا عدم تمايل سرپيچى كند او را وادار به قبول بيعت مىكنند و اگر نپذيرفت با او به علت اين كه از روش مؤمنان پيروى نكرده است جنگ مىكنند و خداوند هم او را سزا مىدهد و به جهنم در مىآورد و سرانجامش بسيار ناستوده است .
اكنون تو هم آنچه را مهاجران و انصار پذيرفته‌اند بپذير كه بهترين كار براى تو و كسانى كه پيش تو هستند صلح و عافيت است ، اگر بپذيرى چه بهتر و گر نه آماده جنگ باش ، در مورد قاتلان عثمان هم سخن بسيار گفتى اكنون بيعتى را كه مردم پذيرفته‌اند بپذير سپس آن گروه را به محاكمه پيش من آور تا تو و ايشان را بانچه در كتاب خدا و سنت رسول اوست وادار سازم ، اما آنچه تو در پى آن هستى همچون نيرنگهايى است كه براى كودك هنگام بازگرفتن از شير بكار مىبرند » . [ 220 ] معاويه بزرگان خاندان خويش را جمع و در كار خود با ايشان مشورت كرد برادرش عتبة پسر ابو سفيان باو گفت در اين كار از عمرو بن عاص يارى بخواه .
عمرو عاص در آن هنگام مقيم مزرعه اش بود كه اطراف فلسطين قرار داشت و باصطلاح خود از فتنه و آشوب كناره گرفته بود ، معاويه براى او چنين نوشت .
« داستان على و طلحه و زبير و عايشه مادر مؤمنان چنان شد كه خبر دارى ، اكنون هم جرير بن عبد الله پيش ما آمده است كه از ما براى على ( ع ) بيعت بگيرد و من هيچ تصميمى نگرفته‌ام تا ترا ببينم اكنون پيش من بيا تا در اين باره با تو گفتگو كنم و السلام » .
عمرو عاص با دو پسر خود عبد الله و محمد حركت كرد و نزد معاويه آمد و

220 - اين نامه باين صورت كه ابو حنيفه دينورى آورده است بصورت يك نامه در نهج البلاغه نيامده است و قسمتى از آن در نامه ها ، نامه ششم و بخش ديگرى از آن در نامه شصت و چهارم آمده است ، ر . كصفحات 831 و 1047 نهج البلاغه فيض الاسلام چاپ سال 1328 خورشيدى ظاهرا در چاپهاى بعدى شماره صفحات اندكى فرق دارد . ( م )

195