كه تابستان را آنجا بگذراند ، بندويه هم همراهش بود چون به حلوان [ 141 ] رسيد دستور داد براى او در ميدان خيمه يى زدند كه بنشيند و گوى و چوگان زدن مرزبانان را تماشا كند .
خسرو پرويز بر جايگاه نشست و شيرزاد پسر بهبوذان را ديد كه گوى را بسيار نيكو مىزند و هر بار كه نيكو گوى مىزد خسرو پرويز مىگفت « زه سوار » [ 142 ] و گماشته شاهى شمرد كه خسرو پرويز صد بار اين آفرين را بر زبان آورد .
براى شيرزاد حواله يى به چهار صد هزار درم بر بندويه نوشتند كه پرداخت كند ، براى هر آفرين چهار هزار درم ، ولى چون حواله را پيش بندويه بردند آنرا كنار افكند و گفت خزانه با اين زياده روىها پا بر جاى نمىماند .
چون اين سخن او باطلاع خسرو پرويز رسيد همان را بهانه فروگرفتن بندويه قرار داد و به سالار نگهبانان دستور داد برود هر دو دست و پاى او را جدا كند ، سالار نگهبانان براى اجراى فرمان خسرو پيش آمد و در همان هنگام بندويه روى به ميدان مىآمد دستور داد او را از اسب فروكشيدند و دستها و پاهايش را بريدند و كنار ميدان در بدن به خون آغشته رهايش كردند . بندويه شروع به دشنام دادن به خسرو پرويز كرد و پدران او را هم دشنام مىداد و از مكر و فريب و پيمانشكنى خاندان ساسانيان سخن مىگفت ، و چون سخنان او را براى خسرو پرويز گفتند روى به وزيرانى كه اطراف او بودند كرد و گفت بندويه چنين مىپندارد كه خاندان ساسان پيمانشكن و فريبكارند ولى خود را در مكر و فريبى كه نسبت به پدر ما شاه هرمزد كرد فراموش كرده است كه با برادرش بسطام بر او وارد شدند و دستار بر گردنش بستند و به ظلم و دشمنى او را كشتند آن هم به خيال آنكه بان وسيله خود را به من نزديك سازند ، گويى او پدر من نبوده است . خسرو پرويز سوار شد و به ميدان آمد و از كنار بندويه كه بر سر راه افتاده بود گذشت و به مردم دستور داد او را سنگسار كنند و چنان كردند تا

141 - حلوان : آخرين شهر عراق بر دامنه كوه و فاصله آن تا بغداد پنج منزل است ، ر . ك ، ترجمه تقويم البلدان ص 351 ، بقلم آقاى عبد المحمد آيتى ( م ) . 142 - اين دو كلمه در متن به همين صورت آمده است ، لطفا به مقدمه مترجم در مورد كلمات و تركيبهاى فارسى در اين متن مراجعه فرماييد ( م ) .

131