ابليس تشويق به گناه و سركشى بيشتر شده بود.

بعضى نيز احتمال داده‌اند كه منظور روز قيامت است؛ چرا كه او مى‌خواست تا آن روز زنده بماند تا از حيات جاويدان برخوردار گردد و با نظر او موافقت گرديد، به خصوص اين كه شبيه اين تعبير در آيه 50 سوره «واقعه»: (مِيْقاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ) درباره روز قيامت آمده است. ولى اين احتمال، بسيار بعيد است، چرا كه اگر چنين مى‌بود بايد خداوند به طور كامل با درخواست او موافقت كرده باشد، در حالى كه، ظاهر آيات اين است كه: به طور كامل با درخواست او موافقت نشده و تنها تا{{صورتی: «يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ»}} موافقت شده است.

و به هر حال، تفسير اول با روح و ظاهر آيه از همه موافق‌تر است. [1]

'''وَقْر، وِقْر:'''

{{(آیه):في‌ آذانِهِمْ وَقْراً}}

{{صورتی:«وَقْر»}} (بر وزن جبر) به معناى سنگينى است كه در گوش پديد مى‌آيد، و{{صورتی: «وِقْر»}} (بر وزن فكر) به معناى بار سنگين است، و نيز به معناى سنگينى گوش آمده است. [2]

'''وَقُود:'''

{{(آیه):النَّارَ الَّتي‌ وَقُودُهَا}}

{{صورتی:«وَقُود»}} از مادّه‌{{صورتی: «وَقْد- وُقُود»}} به معناى «آتشگيره» است؛ يعنى مادّه قابل اشتعال، مانند هيزم (نه به معناى «آتش‌زنه» همچون كبريت يا جرقه‌اى كه با سنگ‌هاى مخصوص ايجاد مى‌كنند).

«وَقُود»- چنان كه در سابق نيز اشاره شد- به معناى «آتشگيره» يعنى مادّه قابل اشتعال، و چيزى كه آتش را با آن مى‌افروزند (مانند هيزم) مى‌باشد، نه به معناى «آتش‌زنه» مثل «كبريت»، چرا كه عرب آن را «زناد» مى‌گويد.

و تعبير به‌{{صورتی: «ذاتِ الْوَقُود»}} در سوره‌{{صورتی: «بروج»}} با اين كه همه آتش‌ها احتياج به هيزم و مانند آن دارد، اشاره به كثرت مواد آتش‌زايى است كه آنها به كار مى‌گرفتند، و طبعاً آتش بسيار دامنه‌دار و پر شعله‌اى به وجود مى‌آمد، و اگر بعضى «ذاتِ الْوَقُود» را در اينجا به معناى آتش شعله‌ور تفسير كرده‌اند، ظاهراً به همين دليل است، نه آنچه بعضى پنداشته‌اند كه‌{{صورتی: «وَقُود»}} داراى دو معنا است،: يكى «هيزم» و ديگرى «شعله»، و تأسف خورده‌اند كه چرا مفسران و مترجمان به اين نكته توجّه نكرده‌اند! [3]

'''وَكَزَهُ:'''

{{(آیه):فَوَكَزَهُ مُوسى‌ فَقَضى‌}}

{{صورتی:«وَكَزَهُ»}} از مادّه‌{{صورتی: «وَكْز»}} (بر وزن رَمْزْ) به معناى مشت كوبيدن است، معانى ديگرى نيز براى آن گفته‌اند كه درست به نظر نمى‌رسد. [4]

'''وكيل:'''

{{(آیه):لَّسْتُ عَلَيْكُمْ بِوَكيلٍ}}

{{صورتی:«وكيل»}} به كسى مى‌گويند كه براى جلب منافع براى كسى تلاش و كوشش مى‌نمايد. [5]

'''وَ لْنَحْمِلْ:'''

{{(آیه):وَ لْنَحْمِلْ خَطاياكُمْ}}

{{صورتی:«وَ لْنَحْمِلْ»}} فعل امر است و براى بعضى از مفسران ايرادى توليد كرده كه مگر مى‌شود انسان به خودش امر كند؟ و سپس، پاسخ گفته‌اند: اين امر، در حكم قضيه شرطيه است، يعنى:{{صورتی: «انْ اتَّبَعْتُمُونَا حَمَلْنَا خَطاياكُمْ»}} (تفسير فخر رازى).

ولى به عقيده ما هيچ مانعى ندارد كه انسان به خود امر كند و آمر و مأمور در اينجا يك شخص است، اما به دو اعتبار (دقت كنيد). [6]

'''وُلُوج:'''

{{(آیه):وَتُولِجُ النَّهارَ فِى اللَّيْلِ}}

{{صورتی:«وُلُوج»}} در لغت به معناى‌{{صورتی: «دخول»}} است، اين آيه مى‌گويد: خداوند، شب را در روز و روز را در شب داخل مى‌كند (در هشت مورد ديگر قرآن نيز، به اين معنا اشاره شده است).

[1]سوره حجر: 38؛[https://lib.eshia.ir/27575/11/87/وُلُوج مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج11، ص87.]

[2]سوره انعام: 25؛[https://lib.eshia.ir/27575/5/241/وَقْر، وِقْر مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج5، ص241.]؛سوره اسراء: 46؛[https://lib.eshia.ir/27575/12/169/وَقْر، وِقْر مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج12، ص169.]؛سوره ذاريات: 2؛[https://lib.eshia.ir/27575/22/317/وَقْر، وِقْر مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج22، ص317.]

[3]سوره بقره: 24؛[https://lib.eshia.ir/27575/1/163/وَقُود مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج1، ص163.]؛سوره آل عمران: 10؛[https://lib.eshia.ir/27575/2/521/وَقُود مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج2، ص521.]؛سوره تحريم: 6؛[https://lib.eshia.ir/27575/24/300/وَقُود مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج24، ص300.]؛ بروج، آيه 5 (ج 26، ص 347)

[4]سوره قصص: 15؛[https://lib.eshia.ir/27575/16/54/وَكَزَهُ مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج16، ص54.]

[5]. انعام، آيات 66، 107 (ج 5، ص 357 و 484)

[6]سوره عنكبوت: 12؛[https://lib.eshia.ir/27575/16/237/وَ لْنَحْمِلْ مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج16، ص237.]