responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : لغات در تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر    جلد : 1  صفحه : 312

عدم انسجام بنى اسرائيل را از نظر نفرات لشكر نيز مجسم كند. [1]

'''شَرَر:'''

{{(آیه):إِنَّها تَرْمِى بِشَرَرٍ}}

{{صورتی:«شَرَر»}} از مادّه‌{{صورتی: «شَرّ»}} (بر وزن ضرر) جمع‌{{صورتی: «شراره»}} به معناى اجزاء كوچكى است كه از آتش جدا مى‌شود، و به هوا پرتاب مى‌گردد، و از مادّه‌{{صورتی: «شر»}} گرفته شده است. [2]

'''شَرَعَ:'''

{{(آیه):شَرَعَ لَكُمْ مِّنَ الدِّيْنِ}}

{{صورتی:«شَرَعَ»}} از مادّه‌{{صورتی: «شَرْع»}} (بر وزن زرع) در اصل، به معناى راه روشن است، راه ورود به نهرها را نيز{{صورتی: «شَرِيْعَه»}} مى‌گويند، سپس اين كلمه در مورد اديان الهى و شرايع آسمانى به كار رفته، چرا كه راه روشن سعادت در آن است، و طريق وصول به آب حيات، ايمان و تقوى و صلح و عدالت است. [3]

'''شِرْعَة:'''

{{(آیه):شِرْعَةً وَ مِنْهاجاً}}

{{صورتی:«شِرْعَة»}} و{{صورتی: «شريعه»}} از مادّه‌{{صورتی: «شَرْع»}}، راهى را مى‌گويند كه به سوى آب مى‌رود و به آن منتهى مى‌شود، و اين كه دين را شريعت مى‌گويند از آن نظر است كه به حقايق و تعليماتى منتهى مى‌گردد كه مايه پاكيزگى، طهارت و حيات انسانى است.

{{صورتی:«راغب»}} در كتاب «مفردات» از{{صورتی: «ابن عباس»}} نقل مى‌كند: فرق ميان «شرعة» و «منهاج» آن است كه «شرعة» به آنچه در قرآن وارد شده گفته مى‌شود و «منهاج» به امورى كه در سنت پيامبر وارد گرديده. [4]

'''شُرَكَائَكُمْ:'''

{{(آیه):ادْعُوا شُرَكآئَكُمْ}}

تعبير به‌{{صورتی: «شُرَكَاءَكُمْ»}} جمع‌{{صورتی: «شريك»}} از مادّه‌{{صورتی: «شِركة»}} با اين كه اين شريك‌ها را براى خدا قائل بودند، اشاره به اين است كه شريك‌ها را شما ساختيد و تعلق به شما دارد. [5]

'''شريعت:'''

{{(آیه):شَرِيْعَةٍ مِّنَ الْأَمْرِ}}

{{صورتی:«شريعت»}} از مادّه‌{{صورتی: «شَرْع»}} راهى است كه براى رسيدن به آب در كنار نهرهايى كه سطح آب، از ساحل نهر، پايين‌تر است احداث مى‌كنند؛ سپس به هر راهى كه انسان را به مقصد و مقصودش مى‌رساند اطلاق شده است. به كار گرفتن اين تعبير در مورد آئين حق، به خاطر آن است كه انسان را به سرچشمه وحى و رضايت الهى و سعادت جاويدان كه همچون آب حيات است مى‌رساند؛ اين واژه، يك بار در قرآن به كار رفته و تنها در مورد اسلام است. [6]

[1]سوره شعراء: 54؛[https://lib.eshia.ir/27575/15/262/%%% مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج15، ص262.]

[2]سوره مرسلات: 32؛[https://lib.eshia.ir/27575/25/416/شَرَر مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج25، ص416.]

[3]سوره شورى‌: 13؛[https://lib.eshia.ir/27575/20/402/شَرَعَ مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج20، ص402.]

[4]سوره مائده: 48؛[https://lib.eshia.ir/27575/4/509/شِرْعَة مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج4، ص509.]

[5]سوره قصص: 64؛[https://lib.eshia.ir/27575/16/151/شُرَكَائَكُمْ مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج16، ص151.]

[6]سوره جاثيه: 18؛[https://lib.eshia.ir/27575/21/268/شريعت مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج21، ص268.]

نام کتاب : لغات در تفسير نمونه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر    جلد : 1  صفحه : 312
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست