< شعر > 3 و قال السّها للشّمس انت خفيّة و قال الدّجى للصّبح لونك حائل 4 و طاولت الأرض السّماء سفاهة و فاخرت الشّهب الحصى و الجنادل 5 اذا بان عضدى ما تأسّف منكبى اذا فات زندى ما بكته الانامل 6 فيا موت زر انّ الحياة ذميمة و يا نفس جدّى انّ دهرك هازل < / شعر > 1 - وقتى كه رواج نادانى را در ميان مردم ديدم ، بقدرى خود را به نادانى زدم كه گمان كردند من هم مانند آنان نادانم .
2 - در آن زندگى اجتماعى كه مادر [1] حاتم طايى [2] را به بخل و لئامت توصيف كند و باقل [3] قس بن ساعده ايادى [4] را به حماقت متهم و معيوب بسازد .
3 - ستارهء سها [5] بآفتاب بگويد : تو تاريك و ناپيدايى و تاريكى شب به صبحگاه بگويد : رنگ تو تيره و دگرگون است .
4 - زمين از روى سفاهت ، بلندى و اعتلاء بر آسمان بجويد و شنها و سنگها به ستاره‌هاى شهاب مباهات كند و برترى بطلبد .
5 - [ در اين اجتماع : ] اگر دستم [6] بريده و از تنم جدا شود ، دوشم تأسفى نمىخورد و اگر بازويم نابود شود ، انگشتان دستم گريه بر آن نمىكنند .
6 - [ حال كه چنين است ] پس اى مرگ به ديدارم بشتاب كه زندگى تباه است و اى جان من ، بكوش و از تنم بيرون رو كه روزگارت مسخره اى است ) گريه‌هاى تلخ و سوزان ابو العلاء كه در ابيات فوق در كلمات مجسّم شده است ،

[1] مادر نام شخصى از عرب است كه در بخل و لئامت ضرب المثل است .
[2] حاتم طايى بعكس مادر ضرب المثل در سخاوت و كرامت بوده است .
[3] باقل شخصى است كه در ميان عرب به حماقت مشهور است .
[4] قس بن ساعده از حكماى عرب بوده است .
[5] سها ستاره اى از نبات نعش كوچك .
[6] عضد قسمت بالاى دست ما بين شانه و آرنج .

270