هستى است ، با درونى شكوفا و چهره اى نمناك از احساس انسانها به حيات خود ادامه مىدهد .
على بن ابي طالب عليه السلام پس از پيامبر اكرم ( ص ) اين آرزوى ديرين بشرى را اگر چه در مدت محدود تحقق بخشيده در آن چند سال محدود كه زمامدارى در اختيار او بود ، اثبات كرد كه زمامدار مىتواند و بايد از آن فضيلت و حكمت الهى برخوردار شود كه باضافهء تنظيم زندگى معمولى آدميان ، هدف اعلاى حيات در كرهء خاكى را براى آنان قابل فهم و هضم بسازد .
انتخابى كه هيچگونه عامل جبرى تأثيرى در آن نداشته است اين هم يك پديدهء شگفتانگيز ديگر كه عمدهء افراد جامعه : عالم و جاهل ، كوچك و بزرگ ، افراد خام و ابتدايى و شخصيتهاى ورزيده در فراز و نشيب زندگى . . . همه و همه در شايستگى قطعى شخصيتى براى مقام زمامدارى اتفاقنظر داشته باشند بدون اين كه كمترين تأثيرى از عوامل جبرى در آن اتفاقنظر وجود داشته باشد . ما مقدارى از آن عوامل اساسى را كه مىتواند در بوجود آمدن اكثريتها و اتفاق نظرها تأثير كند ، در اينجا مطرح مىكنيم : 1 - طمع مال و ثروت اتفاقكنندگان در شخصيت مورد انتخاب ، فعاليت طمع براى جلب مال و ثروت ، دو نوع اساسى دارد : يك - مستقيم .
دو - غير مستقيم .
جامع مشترك هر دو قسم عبارت است از وسيله قراردادن شخصيت انتخاب شده براى رسيدن به مزاياى مادى در اشكال مختلفش .
در بارهء على بن ابي طالب نه تنها اين عامل مؤثر نبود ، بلكه دورى و بيزارى امير المؤمنين از مال و ثروت دنيا كه بر همگان واضح بوده است ، طرز رابطهء او را با افراد جامعه در دوران زمامداريش ، بخوبى روشن كرده بود . چنانكه عملا سرتاسر سالهاى خلافتش همين روش را نشان داد و معدودى كه به هواى سفره‌هاى رنگارنگ و مالكيتهاى بىحساب آمده بودند ، از دور او پراكنده شدند و راهى دستگاه

333