عبد الله عليه السلام نقل كرده كه حضرت فرمود : وقتى كه خداوند اراده به آفرينش مخلوقات كرد و آنها را آفريد و به آنها فرمود : خداى شما كيست ؟ همهء آنها گفتند : خداوندا ، تو خداى ما هستى . نخستين كسى كه حرف زد ، رسول خدا بود و امير المؤمنين و امامان بعد از او . پس آنها گفتند : خداوندا ، تو خداى مايى . پس خداوند آنها را حامل علم و دين كرد . بعد هم به ملائكه فرمود : اينها حاملان علم دين من و امناى من در ميان خلقم هستند و آنها مسئول مىباشند .
بعد خداوند به ساير فرزندان آدم فرمود : به ربوبيت خداوند و به اطاعت از اينها اقرار كنيد و آنها را ولى من در روى زمين بعد از پيامبر بدانيد . همه گفتند :
خداوندا ، اقرار مىكنيم . سپس خداوند به ملائكه فرمود : شما شاهد باشيد .
ملائكه گفتند : ما شاهديم كه فردا نگويند ما اينها را نمىشناختيم و يا اين كه بگويند : پدران ما قبل از ما بر تو شريك قرار داده‌اند و ما فرزندان بعدى آنان هستيم . آيا ما را به خاطر عمل باطل آنها هلاك مىكنى ؟
71 - و قال : حدّثنا محمّد بن موسى بن المتوكَّل قال : حدّثنا سعد بن عبد الله عن أحمد بن محمّد بن عيسى عن محمّد بن سنان عن ابن مسكان عن محمّد بن مسلم عن الباقر عليه السلام قال : لفاطمة عليها السلام وقفة على باب جهنّم ، فإذا كان يوم القيامة كتب بين عيني كلّ رجل مؤمن أو كافر ، فيؤمر بمحبّ قد كثرت ذنوبه إلى النار ، فتقرأ بين عينيه محبّا ، فتقول : إلهي و سيّدي ، سمّيتني فاطمة و فطمت بي من تولَّاني و تولَّى ذرّيّتي من النار و * ( وَعْدَكَ الْحَقُّ وَأَنْتَ ) * لا تخلف الميعاد .
فيقول الله : صدقت يا فاطمة إنّي سمّيتك فاطمة و فطمت [1] بك من أحبّك و تولَّاك و أحبّ ذرّيّتك و تولَّاهم من النار و وعدي الحقّ و أنا لا أخلف الميعاد ،

[1] في الجواهر هكذا « و فطمت بي من تولَّاني و تولَّى ذرّيتي من النار و وعدك الحق النار و وعدي الحقّ » و هو اشتباه ، و الصحيح ما أثبتناه من العلل .

487