است كه همراه لهو نباشد و آنگاه كه با لهو همراه شد ، حرام است ، همانگونه كه اگر باشد با شرب و خمر و مانند آن همراه شود . اما پاسخى كه از رقص پيامبر ( ص ) داد ، حاشا كه پيامبر ( ص ) برقصد . اين سخن زشتى است . چه رقص ، سفاهت آشكار است و هرزگى ظاهر و بزرگترين نقص رئيس قوم و بدترين كار منافى با حيا و مروت در آن روزگار و شديدترين امور مباين با رسالت در ارشاد خلق و تهذيب آنان از سفاهت و نقايص و تذكَّر آنان به امورى كه انسان را به آخرت نزديك مىكند ، خصوصا در ملأ عام و در حضور منتقدان و دشمنان . پس امكان ندارد كه براى الفت و طيب خاطر بدان ملتزم شود . زيرا حفظ شرف رسالت و عظمت آن و دفع نقد ناقدان و شكَّاكان از آن مهمتر است ، بلكه كوچكترين امور منافى مروت بدين منظور پسنديده نيست تا چه رسد به مثل رقص با زنان .
تشريع هم نمىتواند انگيزهء فعل منافى مروّت باشد ، خصوصا كه امكان بيان لفظى هست . همينطور ارادهء ايمان مردم هم نمىتواند انگيزهء آن باشد . زيرا انجام كار منافى مروت ، حتى اگر موجب الفت هم شود باز انسان را از ايمان دور مىكند و نه اينكه بدان نزديك كند . زيرا نمىتواند موجب اعتقاد شود ، اگر هم بپذيريم كه اجمالا الفت موجب اعتقاد است ، خطر منافات با مروت بيشتر است .
اما استشهاد خصم به بيت شعر بجا است . زيرا ما از اخبار آنان به جهت كذب راويان و اشتمال بر منكرات و ضلالتها ، خشمگين هستيم و لذا بعضى از بديهاى آن را آشكار كرديم . ليكن آنان به فاش شدن آن رضايت دادند و چشم دلهاى آنان از عيوب آن كور شد ، اگر چه به مقام نبوت و حتى مقام ربوبيت - چنانكه ، ان شاء الله تعالى ، بزودى خواهيد ديد - توهين روا دارد .
مصنّف - اعلى الله مقامه - مىگويد :
در صحيح مسلم و صحيح بخارى آمده : آنگاه كه ملك الموت براى قبض روح موسى آمد ، چنان موسى بر او سيلى نواخت كه نابينا شد . پس چگونه جايز است كه آدم عاقل و خردمند ، چنين كراهتى به موسى ( ع ) با آن عظمت و منزلت شريف نسبت دهد كه خواهان قرب به خداوند متعال و فوز بودن در جوار عالم قدس است ؟ ! چگونه جايز است كه موسى ( ع ) با ملك الموت كه از جانب خداوند متعال مأموريت دارد ، اينگونه برخورد كند ؟ !

481