كسالت برمىخيزند و در برابر مردم ريا مىكنند و ( نشانه ديگرشان اين است كه ) خدا را جز اندك ياد نمىكنند " .
6 - * ( وإذ يقول المنافقون والذين في قلوبهم مرض ما وعدنا الله ورسوله إلا غرورا ) * [1] .
يعنى : " آن هنگام كه منافقين و كسانى كه در دلهاشان مرض بود گفتند : خدا و رسولش به ما وعده اى جز فريب ندادند " .
و آيات ديگرى كه مجال بازگويى آنها نيست [2] .
اهل سنت در پاسخ به اين اشكال مىگويند :
- اولا در صحابى بودن اشخاص ايمان او را نيز شرط مىدانيم يعنى " صحابى كسى است كه به حال ايمان پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) را ديده باشد " .
- و ثانيا منافقان حسابشان جداست و از صحابه نيستند .
اما وقتى دقيقتر مو شكافى كنيم در مىيابيم كه :
اولا - همه آنان كه با پيامبر همراه و همنشين بودند شهادتين را گفته بودند .
پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) هم آن ايمان ظاهرى را پذيرفته بود و مىفرمود :

[1] سوره احزاب ، آيه 12 .
[2] نگاه كنيد به : سوره توبه آيات 75 و 76 ، سوره نساء ، آيات 60 و 61 و 62 ، سوره منافقون ، آيه 4 ، سوره احزاب ، آيات 18 و 19 ، سوره محمد ، آيات 16 و 30 ، و سوره فتح آيه 11 .

73