رسيدن زن به خانه وجدا شدن زاهد از كنيزك < شعر > ( ( 2197 ) ) چون رسيد آن زن به خانه در گشاد بانگ در در گوش ايشان درفتاد ( ( 2198 ) ) آن كنيزك جست آشفته ز ساز مرد برجست وستاد اندر نماز ( ( 2199 ) ) زن كنيزك را پژوليده پديد در هم وآشفته ودنگ ومريد ( ( 2200 ) ) شوى خود را ديد قائم به نماز در گمان افتاد واندر اهتزاز ( ( 2201 ) ) شوى را برداشت دامن بىخطر ديد آلودهء منى خصيه وذكر ( ( 2202 ) ) از ذكر باقى نطفه مىچكيد ران وزانو گشته آلوده پليد ( ( 2203 ) ) بر سرش زد سيلى وگفت اى مهين خصيهء مرد نمازى باشد اين ( ( 2204 ) ) لايق ذكر ونماز است اين ذكر وين چنين ران وزهار پر قذر ( ( 2205 ) ) نامهء پر ظلم وفسق وكفر وكين لايق است انصاف ده اندر يمين ( ( 2206 ) ) گر بپرسى گبر را كاين آسمان آفريدهء كيست وين خلق جهان ( ( 2207 ) ) گويد او كاين آفريدهء آن خداست كافرينش بر خدايىاش گواست ( ( 2208 ) ) كفر وظلم واستم بسيار او هست لايق با چنين اقرار او ( ( 2209 ) ) هست لايق با چنين اقرار راست آن فضيحتها وآن كردار كاست ( ( 2210 ) ) فعل او كرده دروغ آن قول را تا شد او لايق عذاب هول را پس دروغ آمد ز سر تا پاى او كه دورغش كرد هم اعضاى او ( ( 2211 ) ) روز محشر هر نهان پيدا شود هم ز خود هر مجرمى رسوا شود ( ( 2212 ) ) دست وپا بدهد گواهى با بيان بر فساد او به پيش مستعان ( ( 2213 ) ) دست گويد من چنين دزديده ام لب بگويد من چنين بوسيده ام ( ( 2214 ) ) پاى گويد من شدستم تا منى فرج گويد من بكردستم زنا ( ( 2215 ) ) چشم گويد غمزه كردستم حرام گوش گويد چيده‌ام سوء الكلام ( ( 2216 ) ) پس دروغ آمد ز سر تا پاى خويش چون گواهى مىدهد اعضا ز پيش < / شعر >

642