كسى است كه سرّ او به سبب غلبهء حال وجد بر او ، جهت اشتياق و ميل به سوى رفيقان ملأ أعلى و حضرت اسماى حسنى در كربت و شدت گرفتار آمده است .
< شعر > فذا نفسه رقّت إلى ما بدت به و روحي ترقّت للمبادي العليّة < / شعر > پس آن يكى ، اعنى كسى كه در نزع و سكرات مرگ افتاده است ، نفس او رفيق و شفيق و مايل مىشود به سوى اين مظهرش كه بدو پيدا شده است ، و كمالات يا استيفاى لذاتش به واسطهء او ظاهر و ميسّر گشته ، أعنى مزاج و قواى مزاجى ، زيرا كه ظهور و نفس ناطقه در عالم حس به صورت تدبير ، بر تعيّن مزاج موقوف است ، با آن كه نفس ناطقهء هر شخصى را در عالم أرواح به حسب آن عالم ، تعيّنى و تحقّقى هست ، لهذا فرمود كه : « إلى ما بدت به . . . » و اين ذات من در آن حال وجد ، ترقى كرد و بالا رفت تا به حضرت اسماى حسنى كه مبادى بزرگ عالم و حقايق اويند .
الرقّة في الأصل كالدقّة ، لكن الدقة يقال اعتبارا بجوانب الشيء ، و الرقة بعمقه ، و الرقّة في الجسم ، يضادها الصفافة و في النفس يضادها الجفوة و القسوة ، فيكون فيها معنى الشفقة و لما كانت الشفقة تتضمّن معنى الميل ، عداها بحرفه ، و قال : رقّت إلى ما بدت به .
< شعر > و باب تخطَّي اتّصالي بحيث لا حجاب وصال عنه روحي ترقّت [1] < / شعر > و دروازهء عالم اتّحاد ، كه آن دروازهء در گذشتن من است از پيوسته شدن به حضرت وحدت ، و آن دروازهء در گذشتن از اتّصال [2] به جايى و مقامى است ، كه وصال كه منبئ و موهم است از دوگانگى و اصل و موصول اليه ، در او حجاب نباشد و آن اوّل مقام اتّحاد است كه رافع حكم دوئى است بالكلَّيّة ، از آن دروازهء

[1] تخطَّى : تجاوزي اتصالي : اى اتحادى بالله عند فناء جهة الخلقية في الحقيقة .
[2] به جانبي و مقامى - خ - .

484