كرده‌اند ، مطابق يك ديگر باشند ، و اين مطابقت حكم كند بر نفى هر التباسى و حجابيّتى كه باقى بوده باشد ، چنان كه هيچ غير و غيريّت نبيند و نداند .
< شعر > و بين يدي مرماى دونك سرّ ما تلقّته منها النفس سرا ، فألقت [1] < / شعر > دونك بمعنى : خذ . و مرماى : اى مقصدى و مدعاى ، و هو المطابقة المذكورة ، و سرّ ما تلقّته : اى تحقيق ما أخذته النفس ، و ذلك المأخوذ معنى مستنزعة من الحواس ، فيكون سرّا منصوبا على التمييز ، و منها يتعلق به . و قوله : فألقت ، من : إلقاء المسألة ، و الأحجيّة و نحوهما .
و در پيش اين مقصود و مدعاى خودم أعنى ، تطابق مثالين كه گفته شد ، بگير اينك تحقيق آن چيز كه گرفت نفس من آن چيز را ، و آن چيز معنيى است كه از حواسّ استنزاع كرده است ، پس به طريق بيان آن را در ميان انداخته و آن ، اين أبيات است كه مىگويد :
< شعر > إذا لاح معنى الحسن في أيّ صورة و ناح معنّى الحزن في أيّ سورة [2] < / شعر > چون پيدا شد تابان و درخشان معنى حسن از هر صورتى از صور عالم حس كه چون ظاهر صورتم در نظر آمد ، معنى حسن و معشوقى ، از او مىيافت و چون از آيات سوره اى از سور قرآن عزيز ، خوانده شد و از حسن صوت و سماع معنى آن ، انده زده اى حزن عشقى به وجد و بكا ، ظاهر گشت ، يعنى چون معنى حسن و معشوقى و حزن و عاشقى از صورتى و صوتى ، ظاهر شد و به روح من رسيد ، روح من در آن معنى حضرت ذات يگانه معشوق حقيقى خودم را كه باطن هر معنى است دريافت و بدان ملتذّ و طربناك شد ، پس عين آن معنى و مفهوم خود را از او به حكم مناسبت معنويّت . به قواى باطنى بسپرد ، و حينئذ قواى باطنى من نيز كه

[1] مرماى : مقصدى . دونك اسم فعل معناه : خذ ( بفارسى : بگير ) تلقته : تناولته من العلم . فألقت : اى فألقت الى الناس ما تناولته سرا من العلم .
[2] المعنّى : المتعب ، و العاشق . السورة : الفصل من القرآن .

469