چند تن از عالمانى كه با اين نام ناميده مى شوند در قزويني 2 / 97 - 104 ياد شده اند .
شايد مؤلف ما ابراهيم بن احمد بن عبد الله بن يزيد الرازي أبو اسحاق القاضى ساكن قزوين مى باشد كه وى را به عنوان فقيهى بر مذهب كوفيان [ يعنى حنفى ] توصيف كرده اند ( م بعد از 340 ) ( قزويني 2 / 101 - 102 ; نك‌ : تاريخ بغداد 6 / 10 ) . بنابر يكى از اسانيدى كه ابن طاووس ( در سعد 70 ) آورده ، مؤلف از على بن سهل روايت مى كرده ، كسى كه احتمالا همان أبو الحسن على بن سهل بن المغيرة البزار البغدادي ( م 270 يا 271 ) مى باشد ( تهذيب 7 / 329 - 330 ) . او همچنين از محمد بن ابى يعقوب الجوال الدينورى روايت مى كرده كه او در حمص از جعفر بن نصر ( ناشناخته ) و او از عبد الرزاق از معمر روايت كرده است ( سعد ص 112 ) .
اين تفسير كه ابن طاووس آن را تأليف يك جلدى توصيف مى كند ( سعد ص 112 ) در جاى ديگرى ثبت نشده است . ابن طاووس از اين كتاب تفسير آيه 67 / مائده و آيه 9 / كهف را نقل مى كند . تفسير آيه 9 / كهف از كراسه چهارم برگ 2 - ر ، اخذ شده است . تفسير آيه 67 / مائده از امام باقر [ ع ] به توسط زياد بن منذر ( أبو الجارود ) مى باشد ; بنابراين ، اين نقل مى تواند جزو تفسير أبو الجارود بوده باشد . اين مواد در تفسير قمى نيامده اما روايت مشابهى ( نيز از أبو الجارود از امام باقر [ ع ] ) از كلينى نقل شده است ( نك‌ : البرهان 1 / 480 ) . تفسير آيه 9 / كهف درباره‌ء ملاقات معجزه گونه اما على [ ع ] با اصحاب كهف و اقرار آنها به وصايت امام على [ ع ] ، در منابع امامى نيز با اندكى اختلاف روايت شده است ( نك‌ : البرهان 2 / 457 - 458 ) . بنابراين روشن است كه مؤلف ما ، گر چه ابن طاووس ( سعد 113 ) او را سنى توصيف كرده ، در واقع علايق شديد شيعى داشته و متمايل به امام على [ ع ] بوده است .
566 . + تفسير / أبو الحسن على بن عيسى بن على النحوي الرماني الوراق ( م 384 ) ذريعه 4 / 275 ش 1272 سعد السعود 21 - 22 ، 250 - 252 نقلهايى از اين تفسير در تبيان طوسى آمده است . نسخه ء ابن طاووس تنها از ميانه ء سوره

540