كتابند رسول مىباشند . ( 1 ) سپس فرمود : و خدا او را رسول خود قرار داد پيش از آن كه او را خليل و دوست خود قرار دهد . همه انبيا لقب خليل اللّه ( دوست خدا ) را نداشتند . اين يك دوستى مخصوصى است كه بين حضرت ابراهيم و خدا بوده ، حضرت ابراهيم عاشق حق بوده است .
و بعد فرمود : « و انّ اللَّه اتّخذه خليلاً قبل ان يجعله اماماً فلمّا جمع له الاشياء قال : ( انّى جاعلك للنّاس اماماً ) » و خدا او را خليل و دوست خود قرار داد پيش از آن كه او را امام قرار دهد ، پس هنگامى كه همه اشياء را براى او جمع نمود فرمود : من تو را امام مردم قرار مىدهم .
لذا حضرت ابراهيم ( عليه السلام ) اوّل عبد صالح خدا شد بعد از عبوديّت نبىّ شد ، سپس رسول شد و بعد از آن خليل اللّه شد و سپس به مقام امامت و رهبرى رسيد .
برترى مقام امامت از رسالت مقام امامت از مقام رسالت و خليل اللّه بودن بالاتر است ، ممكن است كسى مقام عالى فرستادگى خداوند را داشته باشد اما مقام امامت را نداشته باشد ، امام از طرف خداوند اختياراتى دارد ، رهبرى دارد ، تسلّط دارد و مصالح و مفاسد آنها را در نظر مىگيرد ، راهنمايى مىكند و مورد دستورات خود قرار مىدهد .
همه انبيا و رسل مقام امامت را نداشتند ; قرآن راجع به حضرت ابراهيم مىفرمايد : ( و اذ ابتلى ابراهيم ربّه بكلمات فاتمّهنّ قال انّى جاعلك للنّاس اماماً ) ( 2 ) وقتى خدا ابراهيم را به كلمه هايى آزمايش كرد و حضرت ابراهيم از امتحان خوب

1 - درباره فرق بين رسول و نبىّ روايات گوناگونى هست كه مرحوم كلينى در كافى برخى از آنها را نقل كرده است ، كافى ، ج 1 ، ص 174 ، حديث 1 و 2 - و ص 176 و 177 ، حديث 1 تا 4 ; و منهاج البراعة ، ج 2 ، ص 153 ; و بحارالانوار ، ج 11 ، ص 54 2 - سوره بقره ، آيه 124

605