« وهم الانبياء و صفوته من خلقه حكماء » و آنان پيامبران برگزيده از خلق خدا هستند و حكما مىباشند ; يعنى پيامبران حكيم و برگزيده شده عالم اند به آنچه مصلحت بشر است .
دو نوع حكمت داريم : علمى و عملى ; حكمت علمى يعنى در مقام علم ، فرد حكيم عالم به مصالح است ; اما حكمت در مقام عمل يعنى چيزى را كه مصلحت است انجام بدهد . پيامبران حكيم هستند ، هم از نظر علمى يعنى آنچه مصلحت بشر است از طرف خدا به وسيله وحى دريافته اند ، و در مقام عمل هم بر طبق حكمت عمل مىكنند .
« مؤدّبين بالحكمة » ادب شده اند به واسطه حكمتى كه خداوند به آنها عنايت فرموده است ، « مبعوثين بها » و مبعوث به آن هستند ; يعنى برانگيخته شده اند كه حكمتى را كه از طرف خدا دريافت كرده اند در بين بشر اجرا كنند ; « غير مشاركين للنّاس - على مشاركتهم لهم فى الخلق و التّركيب - فى شىء من احوالهم » پيامبران در عين حال كه در مقام خلقت و تركيب مثل افراد بشر هستند ، ولى از نظر حالات روحى و معنوى فوق بشرند ، يعنى تكامل پيدا كرده اند و به مقامى رسيده اند كه مىتوانند به وسيله جبرئيل امين مطالب بالا را تلقّى كنند ; اين است كه مىفرمايد « غير مشاركين للنّاس » پيامبران با مردم شركت ندارند ; و جمله « على مشاركتهم لهم فى الخلق و التّركيب » جمله معترضه است ، يعنى در عين حال كه با مردم در خلقت و تركيب شركت دارند ولى در حالات روحى و معنوى با مردم ديگر شركت ندارند ، يعنى مقامشان بالاتر از ساير مردم است . « مؤيّدين من عند الحكيم العليم بالحكمة » و از جانب خدايى كه عالم و حكيم است به حكمت تأييد شده اند ; يعنى حكمت خدايى را به اندازه اى كه بشر ظرفيت دارد تلقّى كند ، پيامبران از خداوند متعال تلقّى كرده اند . « ثمّ ثبت ذلك فى كلّ دهر و زمان » سپس اين بعثت در هر زمان و دوره اى ثابت شد .

461